Wyjazd pozwala się uniezależnić i „pożyć w końcu jak człowiek”. Małopolscy emigranci wcale nie wymieniają przy tym na pierwszym miejscu dużych pieniędzy. O wiele ważniejsze dla nich jest socjalne bezpieczeństwo. – Marzą o stabilizacji. Na Zachodzie niemal od razu można wynająć i urządzić własne mieszkanie, kupić samochód i żyć na niezłym poziomie. W Polsce o to bardzo trudno – przyznaje Cezary Ulasiński. Wprawdzie większość emigrantów wykonuje pracę niezgodną z wykształceniem, mocno poniżej kwalifikacji, ale w Polsce czują się skazani na to samo – za kilkukrotnie mniejsze pieniądze oraz, jak twierdzą, w gorszym otoczeniu cywilizacyjnym. Dlatego wyjechać chcą nawet ci, którzy mają w Polsce etat. Myśli o tym co dziesiąty badany. Jako cel wyjazdu Małopolanie wskazują głównie Wielką Brytanię (dwa razy częściej niż inne kraje razem wzięte), a potem: Niemcy, Stany Zjednoczone, Norwegię i Austrię. Ekspert CDS mówi, że fala polskiej emigracji do tych krajów może osłabnąć za sprawą nastrojów antyimigracyjnych oraz towarzyszących im restrykcji (jak odbieranie zasiłków) – zwłaszcza na Wyspach. Z badań wynika jednak, że to nie zniechęca Polaków do wyjazdu. – Polacy z pierwszej fali potworzyli na obczyźnie przyczółki i przystanie, w których można się zaczepić. To mocno ułatwia poszukiwanie pracy, mieszkania, poruszanie się w nowym kraju. Nie bez znaczenia jest fakt, że – z uwagi na powszechność – migracja stała się w Polsce społeczną normą.  Obawy związane z wyjazdem są przez to mniejsze – tłumaczy dr Galent. Równocześnie blisko połowa tych, którzy już wyjechali, zamierza pozostać na obczyźnie. Według świeżych badań serwisu Poloniusz.pl – tylko 10 proc. planuje powrót „w niedalekiej przyszłości”. Aż 40 proc. stara się o obce obywatelstwo – bo „znalazło dom”. W Wielkiej Brytanii ów odsetek jest jeszcze większy.  W badaniach przeprowadzonych przez IPSOS na zlecenie Polish City Club 72 proc. Polaków na Wyspach stwierdziło, że nie chce wracać. Naukowcy podkreślają, że są to ludzie młodzi i świetnie wykształceni – 90 proc. nie ma jeszcze 44 lat, 56 proc. skończyło studia. ­– Gwarantowany przez państwo poziom bezpieczeństwa ekonomicznego i socjalnego sprawia, że Polki, które boją się mieć dzieci w Polsce, masowo rodzą na Wyspach czy w Norwegii. Młodzi zaciągają tam kredyty, kupują mieszkania i domy, zakładają firmy.  Oni już do Polski nie wrócą, no, może na emeryturę – mówi Marcin Galent. Zastrzega przy tym, że nie należy rozpatrywać emigracji w kategoriach narodowej tragedii. Jego zdaniem politycy PO, którzy przed laty tak postawili problem – obiecując rozwiązanie – popełnili nadużycie. – Emigracja nie jest złem, z którym należy walczyć. A już na pewno skali tego zjawiska nie zmniejszą bzdurne programy skierowane do imigrantów. Trzeba po prostu stworzyć warunki, w których Polakom będzie się chciało tu żyć – podsumowuje naukowiec. STO LAT ZA ZA NORWEGAMI - Brytyjczycy wściekają się, że od kilku lat ich pensje stoją w miejscu. Według Eurostatu samotny Anglik zarobił w zeszłym roku 32 tys. euro. Norweg wyciągnął w tym czasie 59,5 tys. euro, a Polak – 7,4 tys., czyli w przeliczeniu tyle ile Norweg... sto lat temu. - Nawet po uwzględnieniu cen (choć nie wszystkie są u nas niższe od zachodnich, Polska należy do najtańszych krajów UE) średnia płaca Polaka jest trzy–cztery raz mniejsza od pensji Brytyjczyka i Norwega. Źródło  Dziennik Polski