VORTAL BHP
Aktualnie jest 860 Linki i 253 kategori(e) w naszej bazie
WARTE ODWIEDZENIA
 Co nowego Pierwsza 10 Zarekomenduj nas Nowe konto "" Zaloguj 28 marca 2024
KONTAKT Z NAMI

Robert Łabuzek
+48501700846
 
Masz problem z BHP
szukasz odpowiedzi ?
Szybko i gratisowo otrzymasz poradę
zadzwoń lub napisz na maila.

Na stronie przebywa obecnie....

Obecnie jest 59 gości i 0 użytkowników online.

Możesz zalogować się lub zarejestrować nowe konto.

Menu główne


Google

Przeszukuj WWW
Szukaj z www.bhpekspert.pl

Świadczenia pieniężne w razie niezdolności do pracy Autor : bhpekspert
Pracodawca i Pracownik Kiedy pracownik nie otrzymuje wynagrodzenia za czas choroby?


Pracownikowi przebywającemu na zwolnieniu lekarskim za pierwsze 33 dni choroby w danym roku kalendarzowym należy się wynagrodzenie gwarantowane. Za kolejne dni niezdolności do pracy otrzymuje zasiłek chorobowy.

Zasady przyznawania oraz obliczania wspomnianych świadczeń nadal budzą szereg wątpliwości. Wątpliwości pracodawców budzą też zasady wypełniania dokumentów ubezpieczeniowych. Część z nich wyjaśniamy w poniższym materiale. Minimalna wysokość wynagrodzenia za czas choroby określona jest w art. 92 k.p. i wynosi 80 proc. podstawy wymiaru, obliczanej tak jak przy zasiłku chorobowym. W przepisach obowiązujących u danego pracodawcy może być ustalona na wyższym poziomie.

Wynagrodzenie gwarantowane


Zgodnie z art. 92 kodeksu pracy pracownikom za okres pierwszych 33 dni niezdolności do pracy w danym roku kalendarzowym, spowodowanej chorobą lub odosobnieniem w związku z chorobą zakaźną, przysługuje wynagrodzenie wypłacane ze środków pracodawcy. Popularnie zwane jest ono wynagrodzeniem gwarantowanym.



W przypadku dłuższej choroby ta grupa zawodowa nabywa prawo do zasiłku chorobowego na ogólnych zasadach określonych w ustawie z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (zob. podstawa prawna) – zwanej dalej ustawą o świadczeniach chorobowych.

W myśl par. 12 pkt 5 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 31 grudnia 1975 r. w sprawie uprawnień pracowniczych osób wykonujących pracę nakładczą (zob. podstawa prawna) wynagrodzenie za czas choroby przysługuje również osobom wykonującym ten rodzaj pracy.

Ustalając prawo do wynagrodzenia gwarantowanego należy zsumować poszczególne niezdolności do pracy z powodu choroby pracownika, przypadające w danym roku kalendarzowym. Wlicza się tu zarówno dni nieprzerwanej niezdolności, jak i okresy, między którymi wystąpiły przerwy (bez względu na ich długość).


Przykład 1.


Pracownica chorowała w następujących okresach: od 13 do 27 stycznia (tj. 15 dni), następnie od 10 do 19 lutego (tj. 10 dni) oraz od 24 lutego do 7 marca (tj. 12 dni).

Po zsumowaniu okresów poszczególnych niezdolności do pracy wynika, że osobie tej wynagrodzenie gwarantowane przysługuje do 3 marca (będzie to 33 dzień choroby w danym roku kalendarzowym), natomiast od 4 marca pracownica nabyła prawo do zasiłku chorobowego.


W przypadku zmiany miejsca zatrudnienia w trakcie roku kalendarzowego, okresy niezdolności do pracy występujące u byłego oraz aktualnego pracodawcy sumuje się.

Wymaga to sprawnego przepływu informacji między zatrudniającymi. W tym celu, w par. 1 pkt 1 ppkt 7 rozporządzenia ministra pracy i polityki socjalnej z dnia 15 maja 1996 r. w sprawie szczegółowej treści świadectwa pracy oraz sposobu i trybu jego wydawania i prostowania (zob. podstawa prawna), został wprowadzony obowiązek zamieszczenia w wydawanym pracownikowi świadectwie informacji o łącznej liczbie dni, za które otrzymał wynagrodzenie za czas choroby, jak również za które nie zachował do niego prawa.

Pracownikowi, który podejmuje dodatkowe zatrudnienie w ciągu roku kalendarzowego, do wspomnianego okresu 33 dni wlicza się czas wypłaty wynagrodzenia mający miejsce przed podjęciem tego zatrudnienia. Oczywiście tylko w ramach bieżącego roku kalendarzowego.


Przykład 2.


Pracownik jest zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy. W okresie od 3 do 27 lutego (25 dni) był niezdolny do pracy z powodu choroby. To pierwsza jego choroba w danym roku kalendarzowym. Za ten okres miał więc prawo do wynagrodzenia ze środków pracodawcy na podstawie art. 92 k.p.

Następnie, od 1 kwietnia osoba ta podjęła dodatkowe zatrudnienie na 1/2 etatu u innego pracodawcy. W okresie od 2 do 25 czerwca (24 dni) znów była niezdolna do pracy z powodu choroby.

W opisanej sytuacji ubezpieczony miał prawo – u obydwu pracodawców – do wynagrodzenia za czas choroby od 2 do 9 czerwca. Natomiast od 10 czerwca nabył, również u obydwu pracodawców, prawo do zasiłku chorobowego.



Brak prawa do wynagrodzenia

Stosownie do art. 92 par. 11 k.p. (obowiązuje od 1 stycznia 2003 r.) pracownik korzystający ze zwolnienia lekarskiego trwającego nie dłużej niż 6 dni nie zachowuje prawa do wynagrodzenia gwarantowanego za każdy pierwszy dzień niezdolności do pracy z powodu choroby.

Wspomniana zasada budzi szereg wątpliwości wśród pracodawców. Dotyczą one przede wszystkim sytuacji, gdy dana osoba z powodu jednej choroby (trwającej nieprzerwanie) będzie miała wystawionych kilka zaświadczeń lekarskich obejmujących krótkie okresy. W takim przypadku, przy ustalaniu prawa do wynagrodzenia należy brać pod uwagę cały okres nieprzerwanej choroby.


Przykład 3.


Pracownica dostarczyła zaświadczenia lekarskie ZUS ZLA obejmujące okresy od 3 do 6 marca oraz od 7 do 11 marca. Pierwsze zaświadczenie zostało wystawione na 4 dni, natomiast drugie na 5 dni. Mimo że każdy z druków obejmuje okres nie dłuższy niż 6 dni, to w związku z tym, że nieprzerwana niezdolność do pracy trwa ponad 6 dni, osoba ta powinna otrzymać wynagrodzenie za cały czas jej trwania, bez wyłączania pierwszego dnia każdego ze zwolnień lekarskich, tj. od 3 do 11 marca.

Przykład 4.


Pracownica przedłożyła pracodawcy zaświadczenie lekarskie ZUS ZLA obejmujące okres od 4 do 9 kwietnia (6 dni), a następnie kolejne – od 11 do 16 kwietnia (6 dni).

Ponieważ okres niezdolności do pracy objęty każdym z zaświadczeń nie był dłuższy niż 6 dni, a pomiędzy okresami choroby wystąpiła przerwa (10 kwietnia), osoba ta powinna otrzymać wynagrodzenie gwarantowane za czas od 5 do 9 kwietnia oraz od 12 do 16 kwietnia. Nie przysługiwało jej natomiast wynagrodzenie za pierwszy dzień niezdolności do pracy orzeczonej każdym zaświadczeniem lekarskim, tj. 4 kwietnia oraz 11 kwietnia.


Dni, za które pracownikowi nie przysługuje wynagrodzenie na podstawie art. 92 k.p., wlicza się jednak do okresu 33 dni, przez który zachowuje on prawo do tego wynagrodzenia. Są one wliczane również do okresu zasiłkowego, o którym mowa w art. 8 i 9 ustawy o świadczeniach chorobowych, czyli okresu, przez który przysługują świadczenia z tytułu choroby (wynagrodzenie i zasiłek chorobowy).

Zwróćmy uwagę, że w sytuacji, gdy niezdolność do pracy została spowodowana wypadkiem w drodze do lub z pracy albo gdy przypada na okres ciąży, wynagrodzenie gwarantowane przysługuje za cały okres orzeczonej niezdolności, nawet tej trwającej krócej niż 7 dni.

Reguła określona w art. 92 par. 11 k.p. ma zastosowanie wyłącznie do wynagrodzenia wypłacanego na podstawie tego przepisu. Nie stosuje się jej natomiast wobec zasiłku chorobowego. Zatem jeżeli pracownik wyczerpie już 33-dniowy okres, za który przysługuje mu wynagrodzenie, i nabędzie prawo do wspomnianego zasiłku, powinien otrzymać go także za pierwszy dzień niezdolności do pracy z powodu choroby, również wówczas, gdy czas orzeczonej niezdolności będzie krótszy niż 7 dni.

Wynagrodzenia gwarantowanego nie wypłaca się, jeśli pracownik nie ma prawa do zasiłku chorobowego. W myśl zapisów ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. dotyczy to przypadków, gdy:

• niezdolność do pracy przypada na tzw. okres wyczekiwania na prawo do zasiłku, w czasie urlopu bezpłatnego, wychowawczego, pozostawania w areszcie tymczasowym, a także odbywania kary pozbawienia wolności,
• ubezpieczony zachowuje prawo do wynagrodzenia za okres choroby na podstawie przepisów szczególnych.

Pracownik straci prawo do wynagrodzenia gwarantowanego, jeśli w czasie zwolnienia lekarskiego wykonuje pracę zarobkową, wykorzystuje zwolnienie niezgodnie z jego celem oraz jeśli niezdolność do pracy powstała w wyniku popełnienia przez niego umyślnego przestępstwa lub wykroczenia. Natomiast jeżeli jej przyczyną jest nadużycie alkoholu, pracownik zostanie pozbawiony wynagrodzenia za okres pierwszych 5 dni zwolnienia. Omawiane świadczenie nie będzie również wypłacone wówczas, jeśli zaświadczenie lekarskie zostało sfałszowane lub podrobione.

Raport ZUS RSA przy krótkich zwolnieniach

Przedstawiona wyżej zasada budzi wątpliwości podczas wypełniania dokumentów ubezpieczeniowych. W jaki sposób należy ująć w imiennym raporcie miesięcznym ZUS RSA dzień, w którym pracownik nie nabył prawa do wynagrodzenia z powodu krótkiego zwolnienia lekarskiego?

Stosownie do informacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych zamieszczonej na stronie internetowej tej instytucji pod adresem: www.zus.pl, wprowadzenie nowych przepisów nie wpłynęło na sposób sporządzania wspomnianych druków. Oznacza to, że od 1 stycznia 2003 r. nie uległy zmianie zasady wypełniania raportów ZUS RSA. Tym samym zarówno w przypadku gdy ubezpieczony zachowuje prawo do wynagrodzenia gwarantowanego za pierwszy dzień niezdolności do pracy, jak również gdy takiego prawa nie ma, w raporcie wynagrodzenie to należy wykazać odpowiednio z kodem „331” lub „332”. W formularzu tym podajemy też cały okres niezdolności do pracy, liczbę dni wynikającą z tego okresu (w polu: Liczba dni zasiłkowych/liczba wypłat) oraz kwotę wynagrodzenia wypłaconego za ten okres. Informacja o tym, czy w danej kwocie mieści się „płatny” czy też „bezpłatny” pierwszy dzień choroby, będzie znajdować się w dokumentacji płatnika składek.

Według komunikatu centrali ZUS nr 12/2003 z 16 maja 2003 r., znak pisma: IK-077/167/2003, prawidłowe będzie także wykazanie w oddzielnym bloku raportu ZUS RSA niepłatnego, pierwszego dnia krótkiego zwolnienia lekarskiego.


Przykład 5.


Pracownica – pani Monika Nowak – przedstawiła zaświadczenie lekarskie ZUS ZLA obejmujące okres choroby od 10 do 14 lutego 2003 r. (5 dni).

Zgodnie z obowiązującymi przepisami pracodawca – pan Jan Kowalski – wypłacił ubezpieczonej w lutym 2003 r. wynagrodzenie finansowane z własnych środków (gwarantowane) za 4 dni.

Dane dotyczące świadczenia/przerwy za luty 2003 r. płatnik wykazał w imiennym raporcie miesięcznym ZUS RSA w następujący sposób:

• w jednym bloku raportu – pierwszy (niepłatny) dzień niezdolności do pracy z powodu choroby z kodem świadczenia/przerwy „331”, okresem od 10.02. do 10.02., liczbą dni zasiłkowych/liczbą wypłat „1” oraz kwotą „0,00”,
• w kolejnym bloku raportu – dalszy okres niezdolności do pracy z kodem „331”, okresem od 11.02. do 14.02., liczbą dni zasiłkowych/liczbą wypłat „4” oraz kwotą „360,00 zł” stanowiącą wynagrodzenie za wykazany okres. (patrz wzór nr 1).


Następną ze zgłaszanych wątpliwości jest to, jak należy wypełnić omawiany raport w przypadku, gdy pracownikowi za pierwszy dzień choroby nie zostanie wypłacone wynagrodzenie gwarantowane, a następnie na podstawie kolejnych zaświadczeń lekarskich okaże się, że choroba trwała nieprzerwanie dłużej niż 6 dni i w związku z tym – w innym miesiącu rozliczeniowym – nastąpi wypłata wyrównania wynagrodzenia za ten dzień. Otóż, wypłata takiego wyrównania powinna znaleźć odzwierciedlenie w raporcie ZUS RSA sporządzonym za miesiąc, w którym zostało ono wypłacone. W druku tym należy również wykazać: kod świadczenia/przerwy (taki sam jak w przypadku pierwotnie wypłaconego wynagrodzenia), ten sam okres i taką samą liczbę dni oraz kwotę wypłaconego wyrównania.


Przykład 6.


Pan Karol Nowak przedstawił swojemu pracodawcy w styczniu 2003 r. dwa zaświadczenia lekarskie ZUS ZLA:

• pierwsze obejmujące okres niezdolności do pracy od 24 do 27 stycznia (4 dni),
• drugie – za okres od 28 do 31 stycznia (4 dni).

W styczniu pani Ewa Kowalewska, będąca pracodawcą ubezpieczonego, wypłaciła wynagrodzenie gwarantowane za 3 dni, tj. za okres od 25 do 27 stycznia.

Natomiast w lutym dokonała wypłaty wyrównania wynagrodzenia za pierwszy dzień z pierwszego okresu niezdolności do pracy, tj. za 24 stycznia oraz za cały okres wynikający z drugiego zaświadczenia, czyli od 28 do 31 stycznia 2003 r.

Pani Kowalewska sporządziła imienne raporty miesięczne o wypłaconych świadczeniach i przerwach w opłacaniu składek (ZUS RSA) wykazując odpowiednio:

• w raporcie za styczeń 2003 r. – w jednym bloku formularza – okres niezdolności do pracy pracownika wynikający z pierwszego zaświadczenia lekarskiego z kodem „331”, okresem od 24.01. do 27.01., liczbą dni zasiłkowych/liczbą wypłat „4”, kwotą „240,00 zł”, czyli sumą faktycznie wypłaconego wynagrodzenia za ten okres, w którym pierwszy dzień choroby był niepłatny,

• w raporcie za luty 2003 r.:
• – w jednym bloku raportu – okres niezdolności do pracy z powodu choroby objęty pierwszym zaświadczeniem lekarskim z kodem „331”, okresem od 24.01. do 27.01., liczbą dni zasiłkowych/liczbą wypłat „4”, kwotą „80,00 zł” (jest to wyrównanie wynagrodzenia za 24 stycznia 2003 r.),
• – w następnym bloku raportu – okres niezdolności do pracy wynikający z drugiego zaświadczenia lekarskiego z kodem „331”, okresem od 28.01. do 31.01., liczbą dni zasiłkowych/liczbą wypłat „4”, kwotą wynagrodzenia za wykazany okres – „320,00 zł”. (patrz wzory 2 i 3).


Jakie wynagrodzenie

Minimalna wysokość wynagrodzenia za czas choroby określona jest w art. 92 k. p. i wynosi 80 proc. podstawy wymiaru, obliczanej tak jak przy zasiłku chorobowym. W przepisach obowiązujących u danego pracodawcy może być ustalona na wyższym poziomie.

Jeżeli niezdolność do pracy została spowodowana wypadkiem w drodze do lub z pracy albo chorobą przypadającą w okresie ciąży, pracownik zachowuje prawo do 100 proc. wynagrodzenia.

Zwróćmy uwagę, że wprowadzenie nowej stopy procentowej zasiłku chorobowego za okres pobytu w szpitalu (70 proc.) nie pociągnęło za sobą zmiany wysokości wynagrodzenia wypłacanego na podstawie kodeksu pracy. Oznacza to, że w sytuacji jeśli pracownikowi za okres pobytu w szpitalu należy się wspomniane wynagrodzenie, powinno być wypłacone w wysokości co najmniej 80 proc.


Przykład 7.


Pracownica zachorowała 7 kwietnia i była niezdolna do pracy do 29 kwietnia. Była to jej pierwsza choroba w tym roku kalendarzowym. W okresie od 14 do 23 kwietnia przebywała w szpitalu.

Osobie tej przysługuje wynagrodzenie za czas choroby na podstawie art. 92 k.p., za okres od 7 do 29 kwietnia, w tym także za czas pobytu w szpitalu, w wysokości co najmniej 80 proc. podstawy wymiaru.


Wątpliwością często zgłaszaną przez pracodawców jest także to, czy w przypadku dostarczenia druku zwolnienia lekarskiego z opóźnieniem, wysokość przysługującego pracownikowi wynagrodzenia należy obniżyć o 25 proc., tak jak ma to miejsce przy zasiłku chorobowym. Otóż, nie. Wspomniana zasada dotyczy bowiem tylko wypłat świadczeń z ubezpieczenia chorobowego. Nie dotyczy natomiast wynagrodzenia gwarantowanego wypłacanego ze środków pracodawcy.


Przykład 8.


W bieżącym roku kalendarzowym pracownicy wypłacono już wynagrodzenie za czas niezdolności do pracy z powodu choroby za 25 dni. Osoba ta ponownie otrzymała zwolnienie lekarskie na okres od 15 maja do 4 czerwca. Zaświadczenie zostało wystawione w pierwszym dniu choroby, tj. 15 maja, natomiast dostarczono je pracodawcy dopiero 29 maja. Termin 7 dni, w którym należało złożyć zwolnienie, upłynął 22 maja.

Za okres od 15 do 22 maja pracownicy przysługuje wynagrodzenie za czas choroby, określone w art. 92 k.p., w wysokości co najmniej 80 proc. podstawy wymiaru.

Wysokość wynagrodzenia, mimo opóźnienia w dostarczeniu zaświadczenia lekarskiego, nie ulega obniżeniu. Natomiast wysokość zasiłku chorobowego przysługującego za okres od 23 do 29 maja powinna być obniżona o 25 proc.


Wypadek a wynagrodzenie gwarantowane

Czy wypłacać pracownikowi wynagrodzenie gwarantowane, w przypadku gdy jego niezdolność do pracy spowodowana została wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową?

Wątpliwości w tym zakresie może wywoływać fakt, iż do końca 2002 r. pracownikom, których niezdolność do pracy miała związek z wymienionymi przyczynami, przed nabyciem prawa do zasiłku chorobowego, przysługiwało wynagrodzenie za czas choroby wypłacane na podstawie art. 92 k.p.

Zasady te uległy zmianie od 1 stycznia 2003 r. wraz z wejściem w życie ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (zob. podstawa prawna) – zwana dalej ustawą wypadkową.

Artykuł 39 przywołanego aktu prawnego wprowadził zmiany w brzmieniu art. 92 k.p. Usunięty został z niego fragment mówiący o wynagrodzeniu za czas niezdolności do pracy z tytułu choroby zawodowej lub wypadku przy pracy. Oznacza to, że od początku b. r. pracownikom, których nieobecność w pracy spowodowana jest tymi przyczynami, nie przysługuje wynagrodzenie gwarantowane.

Natomiast w myśl art. 8 ust. 2 ustawy wypadkowej, osobom tym (także od 1 stycznia 2003 r.) przysługuje zasiłek chorobowy z ubezpieczenia wypadkowego już od pierwszego dnia niezdolności do pracy. Warunkiem jest to, że nie zachowują one prawa do wynagrodzenia na podstawie odrębnych przepisów. W opisanej sytuacji zasiłek przysługuje w wysokości 100 proc. podstawy wymiaru, liczonej według ogólnych zasad i bez tzw. okresu wyczekiwania.

Niezdolności do pracy spowodowanej wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową, za którą wypłacono zasiłek chorobowy z ubezpieczenia wypadkowego, nie wlicza się do okresu 33 dni, przez który pracownicy mają prawo do wynagrodzenia gwarantowanego.




Przykład 9.


Pracownica stała się niezdolna do pracy z powodu wypadku przy pracy, któremu uległa 18 kwietnia 2003 r. Niezdolność ta trwała do 13 czerwca 2003 r. Do dnia wypadku ubezpieczonej wypłacono wynagrodzenie gwarantowane za 12 dni choroby w danym roku kalendarzowym.

Mimo że osoba ta pobierała wynagrodzenie przez okres krótszy niż 33 dni, powinna otrzymać zasiłek chorobowy z ubezpieczenia wypadkowego od 18 kwietnia 2003 r., tj. od pierwszego dnia niezdolności do pracy spowodowanej wypadkiem przy pracy.

Okresu orzeczonej niezdolności do pracy z powodu wypadku przy pracy (od 18 kwietnia 2003 r. do 13 czerwca 2003 r.) nie wlicza się do 33 dni, przez które pracownica zachowuje prawo do wynagrodzenia gwarantowanego.


Pracodawcy pytają też, jak należy postąpić, jeśli wypłacili danej osobie wynagrodzenie gwarantowane, a następnie okazało się, że niezdolność do pracy spowodowana była wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową i w związku z tym, zamiast wynagrodzenia, należało wypłacić zasiłek chorobowy z ubezpieczenia wypadkowego. W takim przypadku wypłacone wynagrodzenie potraktować należy jak zasiłek chorobowy przysługujący z wspomnianego ubezpieczenia. Wymaga to złożenia przez pracodawcę w ZUS odpowiednich dokumentów rozliczeniowych korygujących.

Jeżeli uprawniony jest on do wypłaty świadczeń z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, to powinien także dokonać ewentualnej dopłaty zasiłku.

Jeżeli pracodawca nie jest upoważniony do wypłaty wspomnianych świadczeń, rozlicza wypłaconą kwotę w ciężar składek na ubezpieczenia społeczne (traktując ją jak zasiłek chorobowy) i składa dokumenty korygujące. W takim przypadku ZUS oblicza pełną kwotę należnego zasiłku chorobowego i w razie gdy:

• kwota wypłacona pracownikowi przez pracodawcę jest niższa niż należna – wypłaca różnicę tych sum,
• kwota wypłacona jest równa kwocie należnej – wypłacone wynagrodzenie jest traktowane jak zasiłek chorobowy z ubezpieczenia wypadkowego,
• kwota wypłacona przewyższa należną kwotę zasiłku – wypłacone wynagrodzenie jest traktowane jak zasiłek chorobowy z ubezpieczenia wypadkowego jedynie do wysokości należnego zasiłku i jest rozliczone ze składek na ubezpieczenia społeczne tylko do tej wysokości.


Komentarze

Wyświetlanie Sortowanie
Tylko zalogowani użytkownicy mogą komentować. Zarejestruj lub zaloguj się
INDIE 2015


Nasza nowa strona


Kodeks pracy


OKRESOWY Dla SŁUŻBY BHP, SZKOLENIE SIP


Kategorie


POZWOLENIA ZINTEGROWANE-HANDEL CO2


Głosowanie

Czy Państwowa Inspekcja Pracy spełnia swoją rolę

[ Wyniki | Ankiety ]

Głosów: 330
Komentarzy: 1


Polecamy ebooki



BHP EKSPERT Sp.z o.o.

NIP 678-315-47-15 KRS 0000558141 bhpekspert@gmail.com
tel.kom.(0)501-700-846
Tworzenie strony: 0,230935096741 sekund.