VORTAL BHP
Aktualnie jest 860 Linki i 253 kategori(e) w naszej bazie
WARTE ODWIEDZENIA
 Co nowego Pierwsza 10 Zarekomenduj nas Nowe konto "" Zaloguj 29 marca 2024
KONTAKT Z NAMI

Robert Łabuzek
+48501700846
 
Masz problem z BHP
szukasz odpowiedzi ?
Szybko i gratisowo otrzymasz poradę
zadzwoń lub napisz na maila.

Na stronie przebywa obecnie....

Obecnie jest 34 gości i 0 użytkowników online.

Możesz zalogować się lub zarejestrować nowe konto.

Menu główne


Google

Przeszukuj WWW
Szukaj z www.bhpekspert.pl

Kodeks pracy Dział X Orzecznictwo Art.229 Autor : vademecum
Orzecznictwo Art. 229. § 1. Wstępnym badaniom lekarskim podlegają:

1) osoby przyjmowane do pracy,

2) pracownicy młodociani przenoszeni na inne stanowiska pracy i inni pracownicy przenoszeni na stanowiska pracy, na których występują czynniki szkodliwe dla zdrowia lub warunki uciążliwe.

Badaniom wstępnym nie podlegają jednak osoby przyjmowane ponownie do pracy u danego pracodawcy na to samo stanowisko lub na stanowisko o takich samych warunkach pracy, na podstawie kolejnej umowy o pracę zawartej bezpośrednio po rozwiązaniu lub wygaśnięciu poprzedniej umowy o pracę z tym pracodawcą.

§ 2. Pracownik podlega okresowym badaniom lekarskim. W przypadku niezdolności do pracy trwającej dłużej niż 30 dni, spowodowanej chorobą, pracownik podlega ponadto kontrolnym badaniom lekarskim w celu ustalenia zdolności do wykonywania pracy na dotychczasowym stanowisku.

§ 3. Okresowe i kontrolne badania lekarskie przeprowadza się w miarę możliwości w godzinach pracy. Za czas niewykonywania pracy w związku z przeprowadzanymi badaniami pracownik zachowuje prawo do wynagrodzenia, a w razie przejazdu na te badania do innej miejscowości przysługują mu należności na pokrycie kosztów przejazdu według zasad obowiązujących przy podróżach służbowych.

§ 4. Pracodawca nie może dopuścić do pracy pracownika bez aktualnego orzeczenia lekarskiego stwierdzającego brak przeciwwskazań do pracy na określonym stanowisku.

§ 5. Pracodawca zatrudniający pracowników w warunkach narażenia na działanie substancji i czynników rakotwórczych lub pyłów zwłókniających jest obowiązany zapewnić tym pracownikom okresowe badania lekarskie także:

1) po zaprzestaniu pracy w kontakcie z tymi substancjami, czynnikami lub pyłami,

2) po rozwiązaniu stosunku pracy, jeżeli zainteresowana osoba zgłosi wniosek o objęcie takimi badaniami.

§ 6. Badania, o których mowa w § 1, 2 i 5, są przeprowadzane na koszt pracodawcy. Pracodawca ponosi ponadto inne koszty profilaktycznej opieki zdrowotnej nad pracownikami, niezbędnej z uwagi na warunki pracy.

§ 7. Pracodawca jest obowiązany przechowywać orzeczenia wydane na podstawie badań lekarskich, o których mowa w § 1, 2 i 5.

§ 8. Minister Zdrowia i Opieki Społecznej w porozumieniu z Ministrem Pracy i Polityki Socjalnej określi, w drodze rozporządzenia:

1) tryb i zakres badań lekarskich, o których mowa w § 1, 2 i 5, oraz częstotliwość badań okresowych, a także sposób dokumentowania i kontroli badań lekarskich,

2) tryb wydawania i przechowywania orzeczeń lekarskich do celów przewidzianych w Kodeksie pracy i w przepisach wydanych na jego podstawie,

3) zakres profilaktycznej opieki zdrowotnej, o której mowa w § 6 zdanie drugie,

4) dodatkowe wymagania kwalifikacyjne, jakie powinni spełniać lekarze przeprowadzający badania, o których mowa w § 1, 2 i 5, oraz sprawujący profilaktyczną opiekę zdrowotną, o której mowa w § 6 zdanie drugie.

229 - 1

Dopuszczenie do pracy pracownika legitymującego się aktualnym orzeczeniem lekarskim o braku przeciwwskazań do jej wykonywania nie stanowi zewnętrznej przyczyny wypadku przy pracy w rozumieniu art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 12 czerwca 1975 r. o świadczeniach z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (j.t.: Dz. U. z 1983 r. Nr 30, poz. 144, ze zm.).



Z u z a s a d n i e n i a



(..) wedle stanowiska skarżącego zakres zastosowania ustawowego pojęcia "wypadek przy pracy" obejmuje między innymi - w części do­tyczącej jego zewnętrznej przyczyny - zachowanie pracoda­wcy polegające na dopuszczeniu do pracy w charakterze kie­rowcy karetki pogotowia ratunkowego pracownika, który jest do niej faktycznie niezdolny wskutek nadciśnienia tętniczego.

(...) art. 216 § 5 K.p., według brzmienia nadanego temu przepisowi przez ustawę z dnia 23 maja 1991 r. o zmianie ustawy - Kodeks pracy (Dz. U. Nr 55, poz. 237) stanowił, że do wykony­wania pracy można dopuścić pracownika, który okaże aktualne orzeczenie lekarskie, wydane po przeprowadzeniu ba­dań określonych w § 2 i 3, a więc badań wstępnych, okreso­wych i kontrolnych. Wprawdzie w sformułowaniu "można do­puścić" nie było słowa "tylko", ale to nie znaczy, iż dopusz­czenie do pracy pracownika legitymującego się wspomnia­nym orzeczeniem lekarskim mógłby pracodawca traktować jako przedmiot swej uznaniowej decyzji, skoro z tytułu wyko­nywania umówionej pracy jest pracownik nie tylko dłużni­kiem, ale zarazem wierzycielem, którego pracodawca zobo­wiązał się zatrudniać za wynagrodzeniem (art. 22 § 1 K.p.). Natomiast brak aktualnego orzeczenia lekarskiego aktuali­zował dla pracodawcy zakaz dopuszczenia pracownika do umówionej pracy (...).

Formę takiego zakazu ma również art. 229 § 4 Kodeksu pracy po jego nowelizacji, dokonanej ustawą z dnia 2 lutego 1996 r. o zmianie ustawy - Kodeks pracy oraz o zmianie nie­których ustaw (Dz. U. Nr 24, poz. 110, ze zm.). Przepis ten sta­nowi bowiem, że pracodawca nie może dopuścić do pracy pracownika bez aktualnego orzeczenia lekarskiego stwier­dzającego brak przeciwwskazań do pracy na określonym sta­nowisku. Jest to normatywny równoważnik dawnego przepisu art. 216 § 5 K.p., który zgodnie ze swą ochronną funkcją słusz­nie akcentuje obowiązek niedopuszczenia do pracy bez aktu­alnego orzeczenia lekarskiego, zamiast powinności dopusz­czenia do pracy pracownika legitymującego się takim orze­czeniem. Dopuszczenie do pracy w takiej sytuacji nie prze­stało jednak być dla pracodawcy obowiązkiem, którego wyko­nanie nie może być równocześnie oceniane jako zewnętrzna współprzyczyna wypadku przy pracy.



Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 kwietnia 1997 r., sygn. II UKN 76/97. OSNAPUS 1998 Nr 3, poz. 99.



229 - 2

Ciężar udowodnienia zdolności pracownika do wykonywania pracy na stanowisku, do którego został dopuszczony, spoczywa na pracodawcy (art. 6 K.c. w związku z art. 300 K.p.).

Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 października 1999 r., sygn. II UKN 144/99. OSNAPUS 2001 Nr 2, poz. 44.



229 - 3

Pracowniczy obowiązek poddania się kontrolnemu badaniu lekarskiemu określonemu w art. 229 § 2 K.p. powstaje wówczas, gdy warunkująca go niezdolność do pracy wskutek choroby trwającej ponad 30 dni została orzeczona po badaniu przeprowadzonym zgodnie z prawem i zasadami etyki lekarskiej.



Z u z a s a d n i e n i a



(...) Ustawa z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodzie lekarza (Dz. U. z 1997 r. Nr 28, poz. 182 ze zm.) wyraźnie i jednoznacznie bowiem stanowi w art. 32 ust. 1, że przeprowadzić badanie lub udzielić innych świadczeń zdrowotnych lekarz może - z zastrzeżeniem ustawowo określonych wyjątków - jedynie po wyrażeniu zgody przez pacjenta. Jeżeli natomiast pacjent jest małoletni, całkowicie ubezwłasnowolniony lub niezdolny do świadomego wyrażenia zgody, to wymagana jest zgoda przedstawiciela ustawowego lub faktycznego opiekuna, a gdy ich brak lub porozumienie z nimi jest niemożliwe - zgody udziela sąd opiekuńczy (ust. 2-4). Po skończeniu przez małoletniego 16 lat wymagana jest także jego zgoda (ust. 5). To samo dotyczy osoby całkowicie ubezwłasnowolnionej, która jednak jest w stanie wypowiedzieć opinię w sprawie badania (ust. 4). Gdyby zatem małoletni po ukończeniu 16 lat, osoba ubezwłasnowolniona albo pacjent chory psychicznie lub upośledzony umysłowo, lecz dysponujący dostatecznym rozeznaniem sprzeciwiali się czynnościom medycznym, to niezależnie od zgody ustawowego przedstawiciela lub faktycznego opiekuna, albo w razie niewyrażenia przez nich zgody, lekarz powinien dysponować zgodą sądu opiekuńczego (ust. 6). Wobec małoletniego lub osoby niezdolnej do świadomego wyrażenia zgody, którzy nie mają ustawowego przedstawiciela ani faktycznego opiekuna albo jeżeli porozumienia z nimi jest niemożliwe, lekarz powinien jednak wykonać badanie, natomiast do udzielania dalszych świadczeń zdrowotnych może przystąpić dopiero po uzyskaniu zgody sądu opiekuńczego (ust. 8). Gdyby natomiast zwłoka groziła niebezpieczeństwem utraty życia, ciężkiego uszkodzenia ciała lub ciężkiego rozstroju zdrowia, to lekarz może bez zgody sądu opiekuńczego wykonać zabieg operacyjny albo zastosować metodę leczenia lub diagnostyki stwarzające podwyższone ryzyko dla pacjenta. W takiej sytuacji lekarz powinien wszakże w miarę możliwości zasięgnąć opinii drugiego lekarza tej samej specjalności, a poza tym o wykonanych czynnościach niezwłocznie zawiadomić przedstawiciela ustawowego, opiekuna faktycznego lub sąd (art. 32 ust. 9 w związku z art. 34 ust. 7 ustawy).

Dopóki więc pacjent dysponuje dostatecznym rozeznaniem swej sytuacji, dopóty nawet choroba psychiczna lub umysłowe upośledzenie nie pozbawiają go prawa wyrażania zgody na przeprowadzenie badania lekarskiego. Tego wniosku, wypływającego z "ogólnych" regulacji ustawy o zawodzie lekarza, nie podważają również "szczególne" przepisy ustawy z dnia 19 sierpnia 1994 r. o ochronie zdrowie psychicznego (Dz. U. Nr 111, poz. 535 ze zm.). Dopuszczalność poddania badaniu psychiatrycznemu, jak też przyjęcia do szpitala psychiatrycznego bez zgody zainteresowanego, jest ściśle reglamentowanym wyjątkiem od zasady dobrowolności, bez której trudno zresztą wyobrazić sobie realizację dyrektywy aksjologicznej z art. 12 ustawy, że przy wyborze rodzaju i metod postępowania leczniczego bierze się
pod uwagę nie tylko cele zdrowotne, ale także interesy oraz inne dobra osobiste osoby z zaburzeniami psychicznymi i dąży do osiągnięcia poprawy stanu zdrowia w sposób najmniej dla tej osoby uciążliwy. Z tego między innymi względu osobę pełnoletnią bez jej zgody, a osobę małoletnią lub całkowicie ubezwłasnowolnioną - bez zgody jej ustawowego przedstawiciela, wolno poddać badaniu psychiatrycznemu tylko wówczas, gdy jej zachowanie wskazuje, że wskutek zaburzeń psychicznych może zagrażać bezpośrednio własnemu życiu lub zdrowiu albo życiu lub zdrowiu innych osób bądź nie jest zdolna do zaspokajania podstawowych potrzeb życiowych (art. 21 ust. 1). Natomiast do szpitala psychiatrycznego można chorego psychicznie przyjąć bez jego zgody tylko wtedy, gdy dotychczasowe zachowanie wskazuje na to, iż z powodu tej choroby zagraża bezpośrednio własnemu życiu albo życiu lub zdrowiu innych osób (art. 23 ust. 1).

Również Kodeks etyki lekarskiej stanowi, że postępowanie diagnostyczne, lecznicze i zapobiegawcze wymaga zgody pacjenta, względnie - w razie niezdolności do jej świadomego wyrażenia - zgody jego ustawowego przedstawiciela bądź osoby stale opiekującej się pacjentem, wobec czego wszczęcie postępowania bez tej zgody może być dopuszczone tylko wyjątkowo, w szczególnych przypadkach zagrożenia życia lub zdrowia pacjenta albo innych osób (art. 15 ust. 1 i 2). Kodeks etyki lekarskiej nakazuje też respektowanie prawa pacjenta do świadomego udziału w podejmowaniu podstawowych decyzji lekarskich dotyczących jego zdrowia, co zakłada udzielanie mu odpowiednich informacji (art. 13 ust. 1 i 2). Tylko wówczas relacje pomiędzy pacjentem i lekarzami mogą się opierać na wzajemnym zaufaniu, przy czym kodeks etyki wywodzi stąd również prawo pacjenta do wyboru lekarza (art. 12 ust. 2).

Z przeprowadzonych rozważań wynika, że obowiązek poddania się kontrolnemu badaniu lekarskiemu na podstawie art. 229 § 2 zdanie drugie K.p. zostaje zaktualizowany jedynie w sytuacji, gdy warunkująca go niezdolność do pracy wskutek choroby, trwającej ponad 30 dni, została orzeczona po badaniu przeprowadzonym zgodnie z prawem i zasadami etyki lekarskiej, a więc w szczególności po wyrażeniu zgody przez pacjenta i w okolicznościach umożliwiających mu uczestniczenie w badaniu w sposób świadomy i nacechowany zaufaniem wobec lekarza. Owo zaufanie jest szczególnie doniosłe w przypadku osób, których zachowanie może nasuwać podejrzenie o zakłócenie czynności psychicznych, podlegające zgodnie z aktualnym stanem wiedzy medycznej zaliczeniu do zaburzeń psychicznych. Pozyskanie zaufania pacjenta jest w tym wypadku warunkiem jego otwarcia się i gotowości do szczerej rozmowy, będącej w psychiatrii podstawową metodą badawczą. Takiej relacji nie sposób jednak stworzyć - wbrew mniemaniu Sądów orzekających w sprawie - przysłuchiwaniem się, czy wręcz podsłuchiwaniem z ukrycia rozmowy pacjenta z osobą trzecią. Przesłanki aktualizujące pracowniczy obowiązek poddania się badaniu kontrolnemu z art. 229 § 2 zdania drugiego KP nie zależą natomiast od statusu prawnego lekarza orzekającego o jego niezdolności do pracy, jak też od charakteru zatrudniającego go pracodawcy. Pracodawcą może być zatem w normalnej sytuacji również zakład opieki zdrowotnej, a lekarzem osoba zatrudniona w charakterze jego pracownika. Jeżeli jednak między kontrahentami stosunku pracy istnieje na tle stanu zdrowia psychicznego pracownika-lekarza długotrwały konflikt, to wydanie innemu pracownikowi-lekarzowi polecenia, aby orzekł w sprawie psychicznej zdolności do pracy po stronie koleżanki czy kolegi, publicznie kwestionujących jego wcześniejsze orzeczenia, może być w okolicznościach konkretnej sprawy ocenione jako naruszenie klauzul generalnych z art. 8 K.p. Podobne orzeczenie nie zwalniałoby więc pracodawcy od obowiązku zatrudniania pracownika, a w konsekwencji nie aktualizowałoby też pracowniczego obowiązku wykonania badań lekarskich. (...)

Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 czerwca 2000 r., sygn. I PKN 685/99. OSNAPUS 2001 Nr 23, poz. 689.



229 - 4

Dopuszczenie do pracy pracownika bez aktualnego orzeczenia lekarskiego stwierdzającego brak przeciwwskazań do pracy na określonych stanowiskach (art. 229 § 4 K.p.) może stanowić przyczynę zewnętrzną wypadku przy pracy w rozumieniu art. 6 ustawy z dnia 12 czerwca 1975 r. o świadczeniach z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (jednolity tekst: Dz. U. z 1983 r. Nr 30, poz. 144 ze zm.).

Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 listopada 2000 r., sygn. II UKN 49/00. OSNAPUS 2002 Nr 11, poz. 275.

Komentarze

Wyświetlanie Sortowanie
Tylko zalogowani użytkownicy mogą komentować. Zarejestruj lub zaloguj się
INDIE 2015


Nasza nowa strona


Kodeks pracy


OKRESOWY Dla SŁUŻBY BHP, SZKOLENIE SIP


Kategorie


POZWOLENIA ZINTEGROWANE-HANDEL CO2


Głosowanie

Czy Państwowa Inspekcja Pracy spełnia swoją rolę

[ Wyniki | Ankiety ]

Głosów: 330
Komentarzy: 1


Polecamy ebooki



BHP EKSPERT Sp.z o.o.

NIP 678-315-47-15 KRS 0000558141 bhpekspert@gmail.com
tel.kom.(0)501-700-846
Tworzenie strony: 0,231329917908 sekund.