CZAS PRACY KIEROWCÓW (CZĘśĆ 1)Kierowca musi być wypoczęty [1]

Autor : prawo24 Dodano: 20-09-2002 - 05:43
Praca [2]
CZAS PRACY KIEROWCÓW (CZĘśĆ 1) Kierowca musi być wypoczęty Uchwalona w ubiegłym roku ustawa o czasie pracy kierowców ma zapobiegać niekorzystnym zjawiskom obserwowanym w transporcie drogowym, w szczególności wypadkom drogowym spowodowanym zbyt długim prowadzeniem pojazdów przez kierowców. Chodzi tu o ustawę z dnia 24 sierpnia 2001 r. o czasie pracy kierowców (Dz.U. nr 123, poz. 1354). Zgodnie z art. 39 ustawy, powinna ona wejść w życie 1 stycznia 2003 r. 29 sierpnia br. Sejm uchwalił jednak jej nowelizację (czeka na podpis prezydenta), która termin wejścia w życie większości przepisów przesuwa na 1 października br. Jeśli więc prezydent podpisze ustawę, a nic nie wskazuje na to, aby miało być inaczej, wejdzie ona w życie 1 października 2002 r., z wyjątkiem rozdziału czwartego (Normy czasu pracy kierowców pozostających w stosunku pracy), który zacznie obowiązywać od początku przyszłego roku. Zakres stosowania ustawy Przepisy rozdziału 2 określające normy dotyczące okresów prowadzenia pojazdów, obowiązkowych przerw w prowadzeniu i gwarantowanych okresów odpoczynku obowiązują wszystkich kierowców pracowników oraz kierowców prowadzących działalność gospodarczą w zakresie przewozu osób lub rzeczy, czyli samodzielnie wykonujących transport drogowy. Nie mają jednak zastosowania do przewozów wykonywanych pojazdami (art. 5): • przeznaczonymi do przewozu rzeczy, których dopuszczalna masa całkowita włączając przyczepy lub naczepy nie przekracza 3,5 tony, • przeznaczonymi do przewozu osób, które ze względu na typ konstrukcyjny oraz wyposażenie nadają się do przewozu najwyżej 9 osób łącznie z kierowcą, • przeznaczonymi do przewozu osób w przewozach regularnych, których droga przejazdu nie przekracza 50 kilometrów, • których maksymalna prędkość dopuszczalna nie przekracza 30 kilometrów na godzinę, • przeznaczonymi dla sił zbrojnych, służb obrony cywilnej, pożarniczych i sił odpowiedzialnych za utrzymanie porządku publicznego lub podlegającymi ich kontroli, • wykorzystywanymi do wykonywania robót kanalizacyjnych, ochrony przeciwpowodziowej, wodociągowych, gazowniczych i energetycznych, zarządów dróg, usług oczyszczania, telegraficznych, przewozu artykułów pocztowych, transmisji radiowej, usług telewizyjnych oraz związanych z wykrywaniem nadajników, odbiorników radiowych lub telewizyjnych, • używanymi w stanach nadzwyczajnych lub przeznaczonymi do zadań ratownictwa, • przeznaczonymi do zadań medycznych, • przewożącymi wyposażenie cyrków i wesołych miasteczek, • pomocy technicznej, • poddawanymi próbom drogowym w celach ulepszeń technicznych, naprawczych lub utrzymania oraz pojazdami nowymi bądź przebudowanymi, które jeszcze nie zostały dopuszczone do ruchu, • używanymi do niehandlowych przewozów rzeczy na potrzeby własne, • używanymi do przewozu mleka odbieranego w gospodarstwach rolnych lub odwożenia do tych gospodarstw pojemników na mleko bądź produkty mleczne przeznaczone do karmienia bydła. Wyłączenia dotyczą więc pojazdów wszelkich służb mundurowych, specjalistycznych, porządkowych, czyli takich, które są finansowane z budżetu, oraz pojazdów bezpieczniejszych, służących np. do przewozu towarów o ładowności do 3,5 tony (łącznie z przyczepą lub naczepą). Czas odpoczynku Ustawa wprowadza odpoczynek dobowy trwający co najmniej 11 godzin, z możliwością skracania do minimum 9 godzin, nie więcej niż trzykrotnie w ciągu jednego tygodnia, wszakże pod warunkiem udzielenia wyrównawczego odpoczynku przed upływem następnego tygodnia. Odpoczynek dobowy może być dzielony na 2 lub 3 części, pod warunkiem, że jedna część wyniesie co najmniej 8 kolejnych godzin, a dobowy odpoczynek 12 godzin. W sytuacji, gdy pojazd jest prowadzony przez dwóch lub więcej kierowców, nieprzerwany odpoczynek każdego kierowcy ma wynosić co najmniej 8 godzin w każdym 30-godzinnym okresie. Artykuł 7 ustawy zobowiązuje kierowcę do wykorzystania tygodniowego odpoczynku w wymiarze co najmniej 45 kolejnych godzin, z możliwością skrócenia do 36 lub 24 godzin, w zależności od miejsca udzielenia odpoczynku. Rekompensowanie skróconego odpoczynku powinno nastąpić nie później niż przed upływem trzeciego tygodnia następującego po tygodniu, w którym odpoczynek został skrócony. Do wymiaru 45 (36 lub 24) kolejnych godzin odpoczynku wlicza się czas dobowego odpoczynku przypadający na dzień, w którym kierowca rozpoczyna odpoczynek tygodniowy. Rozpoczęcie tygodniowego odpoczynku musi nastąpić nie później niż po sześciu dobowych okresach prowadzenia pojazdu. Każdy odpoczynek wykorzystany za skrócenie dobowego lub tygodniowego okresu odpoczynku jest odbierany łącznie z innym odpoczynkiem dobowym, co najmniej ośmiogodzinnym i na żądanie zainteresowanego kierowcy jest udzielany w miejscu parkowania pojazdu lub w miejscu zamieszkania kierowcy (art. 8). Przerwy w pracy Ważną regulacją prawa unijnego, nie stosowaną dotychczas w Polsce, jest obowiązkowe wykorzystywanie przez kierowcę (również samodzielnego, pracującego na własny rachunek), po czteroipółgodzinnym okresie prowadzenia pojazdu, przerwy co najmniej 45-minutowej. Przerwa może być wykorzystana w całości jednorazowo bądź w częściach nie krótszych niż 15-minutowych, podczas lub pod koniec okresu prowadzenia (4,5-godzinnego). Maksymalny czas prowadzenia pojazdu wynosi 9 godzin na dobę, z możliwością przedłużenia do 10 godzin, nie więcej niż dwukrotnie w każdym tygodniu. Całkowity czas prowadzenia pojazdu w każdym okresie dwutygodniowym nie może przekroczyć 90 godzin. Zgodnie z orzeczeniem Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości z 15 grudnia 1993 r. „art. 71i2 rozporządzenia Rady nr 3820/85 z dnia 20 grudnia 1985 r. w sprawie ujednolicenia niektórych ustaw socjalnych odnoszących się do transportu drogowego, należy interpretować jako zakazujący kierowcom, do których się odnosi, kontynuowania prowadzenia przez okres dłuższy niż 4,5 godziny. Ale gdy kierowca odebrał 45-minutową przerwę w całości lub składającą się z przerw co najmniej 15-minutowych podczas lub pod koniec okresu 4,5 godzin, postanowienia art. 71 rozporządzenia stosuje się od nowa, nie biorąc pod uwagę okresu prowadzenia i przerw poprzednio wykorzystywanych przez kierowcę”. Wzorem art. 7 rozporządzenia Rady, identyczne rozwiązania w tym zakresie wprowadza art. 10 ustawy. Ponadto z przepisu tego wynika, że w przewozach regularnych może być stosowana przerwa trwająca nie krócej niż 30 minut po okresie prowadzenia pojazdu nieprzekraczającym 4 godzin, jeżeli przerwa trwająca powyżej 30 minut zakłócałaby miejski ruch uliczny, a kierowca nie ma możliwości wykorzystania pozostałych 15 minut w ciągu czterech i półgodziny prowadzenia pojazdu przed przerwą 30-minutową. Przyrządy kontrolne i karta drogowa Zgodnie z art. 35 par. ustawy o czasie pracy kierowców, w pojazdach samochodowych używanych do przewozu osób (pasażerów) i rzeczy, z wyłączeniem pojazdów wymienionych w art. 5 oraz z zastrzeżeniem art. 34, należy instalować i użytkować przyrządy kontrolne, czyli tachografy. Służą one do rejestrowania m.in.: • czasu prowadzenia pojazdu, • czasu wykonywania innej pracy, • przerw w prowadzeniu przeznaczonych na odpoczynek i okresów odpoczynku dobowego, • czasu dyżuru. Kierowcy, do których mają zastosowanie przepisy szczególne (rozdz. 3 ustawy), prowadzą karty drogowe służące do rejestrowania przebiegu dnia pracy. Powinny one zawierać następujące dane: imię i nazwisko kierowcy, numer rejestracyjny pojazdu, datę i cel wyjazdu, liczbę przejechanych kilometrów, czas prowadzenia pojazdu oraz wykonywania innej pracy oraz okresy przerw w prowadzeniu pojazdu i okresy odpoczynku. Jej wzór zostanie określony w drodze rozporządzenia ministra właściwego do spraw transportu. Należy jednak podkreślić, że zgodnie z nowelizacją ustawy o czasie pracy kierowców, przepisy w zakresie karty drogowej mają być stosowane do 31 grudnia 2002 r. – w odniesieniu do pojazdów, które w dniu wejścia w życie ustawy (1 października 2002 r.) nie były wyposażone w przyrządy kontrolne (tachograf). Zatem bezwzględny obowiązek instalowania tachografów w stosunku do przewoźników wskazanych w art. 35 par. 1 cytowanej ustawy powstanie 1 stycznia 2003 r. W okresie przejściowym, tj. od 1 października do 31 grudnia 2002 r., obowiązani są prowadzić karty drogowe. Kogo nie dotyczą ograniczenia czasowe Przepisy dotyczące maksymalnego czasu prowadzenia na dobę oraz całkowity czas prowadzenia pojazdu w okresie dwutygodniowym (art. 6 ust. 1 i 2 ustawy), a także obowiązek wykorzystywania przez kierowcę przerw w prowadzeniu pojazdu (art. 10 ustawy) nie mają zastosowania do przewozów wykonywanych: • pojazdami używanymi przez władze publiczne do pełnienia służby publicznej, które nie stanowią konkurencji dla uprawnionych przewoźników drogowych, • pojazdami używanymi przez zakłady rolnicze, ogrodnicze, leśne lub gospodarstwa rybackie do przewozu towarów na odcinku nie dłuższym niż 50 km od miejsca bazy pojazdu włączając teren miejscowości, których centrum znajduje się w zasięgu tego promienia, • pojazdami używanymi do przewozu odpadków lub szkieletów zwierzęcych, nie przeznaczonych do spożycia przez ludzi, • pojazdami używanymi do przewozu żywych zwierząt w gospodarstwach rolnych na miejscowy rynek i odwrotnie lub z rynku do miejscowych rzeźni, • pojazdami używanymi w charakterze sklepów na miejscowym rynku lub w handlu obwoźnym lub jako ruchome punkty do wykonywania transakcji bankowych, walutowych, oszczędnościowych, do czynności związanych z kultem, do wypożyczania książek, płyt lub kaset, do obsługi wydarzeń kulturalnych lub wystaw – specjalnie przystosowanymi do tych celów, • pojazdami przewożącymi materiały lub urządzenia służące kierowcy do wykonywania jego pracy na odcinku nie dłuższym niż 50 km od miejsca bazy pojazdu, jeżeli prowadzenie pojazdu nie stanowi głównej czynności kierowcy, • pojazdami poruszającymi się wyłącznie na wyspach o powierzchni nieprzekraczającej 2300 km2, które nie są połączone z terytorium państwa mostem, brodem ani tunelem dostępnym dla ruchu pojazdów silnikowych, • pojazdami używanymi do przewozu towarów, napędzanymi gazem o napędzie elektrycznym lub wyposażonymi w ogranicznik prędkości, o ile pojazdy te, zgodnie z przepisami polskimi, są uznane za równoważne z pojazdami napędzanymi silnikiem spalinowym lub silnikiem na olej napędowy i których dopuszczalna masa całkowita włączając przyczepy lub naczepy, nie przekracza 3,5 tony, • ciągnikami używanymi wyłącznie do prac rolniczych i leśnych.

Komentarze

Wyświetlanie Sortowanie
Tylko zalogowani użytkownicy mogą komentować. Zarejestruj lub zaloguj się [3]
Links
  [1] http://www.bhpekspert.pl/index.php?name=News&file=article&sid=192
  [2] http://www.bhpekspert.pl/index.php?name=News&catid=&topic=52
  [3] http://www.bhpekspert.pl/user.php