Kodeks pracy Dział X Orzecznictwo od Art.230 do Art.237/11 [1]

Autor : vademecum Dodano: 31-07-2004 - 05:45
Orzecznictwo [2]
Art. 230. § 1. W razie stwierdzenia u pracownika objawów wskazujących na powstawanie choroby zawodowej, pracodawca jest obowiązany, na podstawie orzeczenia lekarskiego, w terminie i na czas określony w tym orzeczeniu, przenieść pracownika do innej pracy nie narażającej go na działanie czynnika, który wywołał te objawy.

§ 2. Jeżeli przeniesienie do innej pracy powoduje obniżenie wynagrodzenia, pracownikowi przysługuje dodatek wyrównawczy przez okres nie przekraczający 6 miesięcy.



230 - 1

Przeniesienie pracownika do innej pracy w trybie art. 230 K.p. należy traktować jako polecenie, którego odmowa wykonania może być uznana za ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych (art. 52 § 1 pkt 1 K.p.).

Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 1 grudnia 1999 r., sygn. I PKN 425/99. Monitor Prawniczy 2000 Nr 3, s. 135.




Art. 235. § 1. Pracodawca jest obowiązany niezwłocznie zgłosić właściwemu organowi Państwowej Inspekcji Sanitarnej i właściwemu inspektorowi pracy każdy przypadek rozpoznanej choroby zawodowej albo podejrzenia o taką chorobę.

§ 2. Obowiązek, o którym mowa w § 1, dotyczy także lekarza, który rozpoznał lub podejrzewa przypadek choroby zawodowej.

§ 3. W razie rozpoznania u pracownika choroby zawodowej, pracodawca jest obowiązany:

1) ustalić przyczyny powstania choroby zawodowej oraz charakter i rozmiar zagrożenia tą chorobą, działając w porozumieniu z właściwym organem Państwowej Inspekcji Sanitarnej,

2) przystąpić niezwłocznie do usunięcia czynników powodujących powstanie choroby zawodowej i zastosować inne niezbędne środki zapobiegawcze,

3) zapewnić realizację zaleceń lekarskich.

§ 4. Pracodawca jest obowiązany prowadzić rejestr zachorowań na choroby zawodowe i podejrzeń o takie choroby.



235 - 1

Konstrukcja § 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 20 listopada 1974 r. w sprawie chorób zawodowych - Dz. U. Nr 41, poz. 274 (z dnia 18 listopada 1983 r. w sprawie chorób zawodowych - Dz. U. Nr 65, poz. 294, ze zm.) przemawia za tym, że w przypadku pozytywnego ustalenia, że stwierdzona u pracownika choroba jest wymieniona w wykazie chorób zawodowych i praca była wykonywana w warunkach narażających na jej powstanie, istnieje domniemywanie związku przyczynowego między chorobą zawodową a warunkami narażającymi na jej powstanie.

Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 lipca 1984 r., sygn. III PRN 9/84. OSNCP 1985 z. 4, poz. 53.
Art. 236. Pracodawca jest obowiązany systematycznie analizować przyczyny wypadków przy pracy, chorób zawodowych i innych chorób związanych z warunkami środowiska pracy i na podstawie wyników tych analiz stosować właściwe środki zapobiegawcze.



236 - 1

Śmierć pracownika nie uzasadnia odstąpienia od stwierdzenia u niego choroby zawodowej, ponieważ ze stwierdzeniem takiej choroby wiążą się nie tylko określone uprawnienia pracownika, lecz także obowiązki zakładu pracy, a w szczególności obowiązek stosowania właściwych środków zapobiegawczych (art. 230 K.p.).

Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 15 lutego 1983 r., sygn. II SA 2082/82. ONSA 1983 Nr 1, poz. 8.

Art. 237. § 1. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia:

1) szczegółowe zasady postępowania przy ustalaniu okoliczności i przyczyn wypadków przy pracy oraz sposób ich dokumentowania, a także zakres informacji zamieszczanych w rejestrze wypadków przy pracy,

2) wykaz chorób zawodowych,

3) szczegółowe zasady postępowania dotyczące zgłaszania podejrzenia, rozpoznawania i stwierdzania chorób zawodowych oraz podmioty właściwe w tych sprawach.

§ 2. Minister właściwy do spraw pracy określi, w drodze rozporządzenia, wzór protokołu ustalenia okoliczności i przyczyn wypadku przy pracy zawierający dane dotyczące poszkodowanego, składu zespołu powypadkowego, wypadku i jego skutków, stwierdzenie, że wypadek jest lub nie jest wypadkiem przy pracy, oraz wnioski i zalecane środki profilaktyczne, a także pouczenie dla stron postępowania powypadkowego.

§ 3. Minister właściwy do spraw pracy określi, w drodze rozporządzenia, wzór statystycznej karty wypadku przy pracy, uwzględniając dane dotyczące pracodawcy, poszkodowanego, wypadku przy pracy, a także jego skutków oraz sposób i terminy jej sporządzania i przekazywania do właściwego urzędu statystycznego.

§ 4. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia:

1) sposób dokumentowania chorób zawodowych i skutków tych chorób, a także prowadzenia rejestrów chorób zawodowych, uwzględniając w szczególności wzory dokumentów stosowanych w postępowaniu dotyczącym tych chorób oraz dane objęte rejestrem,

2) wytyczne diagnostyczno-orzecznicze i kryteria rozpoznawania chorób zawodowych, uwzględniając w szczególności rodzaj choroby oraz czynniki szkodliwe i uciążliwe wywołujące te choroby.



237 - 1

Orzeczenia komisji lekarskich do spraw inwalidztwa i zatrudnienia (lekarza orzecznika ZUS) stwierdzające stały lub długotrwały uszczerbek na zdrowiu i jego związek z chorobą zawodową oraz decyzje właściwych organów Państwowej Inspekcji Sanitarnej (Inspekcji Sanitarnej) w przedmiocie istnienia lub nieistnienia choroby zawodowej podlegają w razie sporu kontroli sądu. Sąd nie może natomiast zastępować wymienionych organów i samodzielnie ustalać powyższych okoliczności bez uprzedniego wyczerpania trybu postępowania przed tymi organami.

Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 7 kwietnia 1978 r., sygn. III PZ 9/78. OSNCP 1978 z.10, poz. 92.



237 - 2

Prawomocne orzeczenie sądu pracy, ustalające, że pracownik uległ wypadkowi przy pracy w rozumieniu art. 6 ustawy z dnia 12 czerwca 1975 r. o świadczeniach z tytułu wypadku przy pracy i chorób zawodowych (Dz. U. Nr 20, poz. 105), wiąże Zakład Ubezpieczeń Społecznych.

Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 20 czerwca 1978 r., sygn. III UZP 3/78. OSNCP 1978 z. 12, poz. 225.



237 - 3

W sprawie o odszkodowanie z tytułu uszczerbku na zdrowiu spowodowanego wypadkiem przy pracy sąd samodzielnie ocenia przesłanki roszczenia, w tym także fakt zaistnienia wypadku przy pracy, chociażby został on pozytywnie ustalony protokołem wydanym w trybie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 5 grudnia 1974 r. w sprawie ustalania okoliczności i przyczyn wypadków przy pracy - Dz. U. z 1983 r. Nr 55, poz. 244 (z dnia 28 lipca 1998 r. w sprawie ustalania okoliczności i przyczyn wypadków przy pracy oraz sposobu ich dokumentowania, a także zakresu informacji zamieszczonych w rejestrze wypadków przy pracy - Dz. U. Nr 115, poz. 744).

Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 6 listopada 1986 r., sygn. III PZP 70/86. OSNCP 1987 z. 11, poz. 172.



237 - 4

1. Decyzja organu Państwowej Inspekcji Sanitarnej (Inspekcji Sanitarnej) w przedmiocie istnienia lub niezaistnienia choroby zawodowej podlega zaskarżeniu do NSA.

2. Sąd powszechny rozpoznający sprawę o świadczenia z tytułu choroby zawodowej, nie jest związany decyzją inspektora sanitarnego.

Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 16 czerwca 1994 r., sygn. II PZP 4/94. OSNAPUS 1994 Nr 11, poz. 70.



237 - 5

Pracownikowi, który nie dochodzi roszczeń odszkodowawczych bądź rentowych na podstawie ustawy z dnia 12 czerwca 1975 r. o świadczeniach z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (j.t.: Dz. U. z 1983 r. Nr 30, poz. 144, z późn. zm.), ale ma interes prawny w ustaleniu, że określone zdarzenie było wypadkiem przy pracy lub zaistniało w okolicznościach nie pozbawiających go roszczeń z tejże ustawy - a ustalenia te decydują o jego prawach i związanych z nimi ewentualnie w przyszłości roszczeniach - przysługuje prawo wystąpienia do sądu pracy z powództwem o ustalenie i sprostowanie protokołu powypadkowego na podstawie art. 189 K.p.c.

Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 11 maja 1994 r., sygn. II PZP 1/94. OSNAPUS 1994 Nr 6, poz. 96.
Art. 2374. § 1. Pracodawca jest obowiązany zaznajamiać pracowników z przepisami i zasadami bezpieczeństwa i higieny pracy dotyczącymi wykonywanych przez nich prac.

§ 2. Pracodawca jest obowiązany wydawać szczegółowe instrukcje i wskazówki dotyczące bezpieczeństwa i higieny pracy na stanowiskach pracy.

§ 3. Pracownik jest obowiązany potwierdzić na piśmie zapoznanie się z przepisami oraz zasadami bezpieczeństwa i higieny pracy.



2374 - 1

Obowiązek wydania przez pracodawcę szczegółowych instrukcji i wskazówek w zakresie bhp na stanowiskach pracy dotyczy wszystkich stanowisk pracy, również tych, które nie wiążą się z wykonywaniem pracy w jednym i tym samym miejscu.

Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 lutego 1999 r., sygn. II SA/Wr 935/98. Prawo Pracy 1999 Nr 10, s. 41.
Art. 23711. § 1. Pracodawca zatrudniający więcej niż 100 pracowników tworzy służbę bezpieczeństwa i higieny pracy, zwaną dalej "służbą bhp", pełniącą funkcje doradcze i kontrolne w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy.

§ 2. Jeżeli pracodawca nie jest obowiązany do powołania służby bhp, o której mowa w § 1, obowiązek wykonywania zadań tej służby spoczywa na pracodawcy.

§ 3. Pracodawca może powierzyć wykonywanie zadań służby bhp specjalistom spoza zakładu pracy albo pracownikowi zatrudnionemu przy innej pracy.

§ 4. Właściwy inspektor pracy może nakazać utworzenie służby bhp przez pracodawcę zatrudniającego mniejszą liczbę pracowników niż określona w § 1, jeżeli jest to uzasadnione stwierdzonymi zagrożeniami zawodowymi.

§ 5. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia:

1) szczegółowy zakres działania, uprawnienia, organizację, liczebność i podporządkowanie służby bhp,

2) kwalifikacje wymagane do wykonywania zadań służby bhp.



23711 - 1

Przepis art. 31 § 1 K.p. nie daje podstawy do podporządkowania służby bezpieczeństwa i higieny pracy osobie wchodzącej w skład organu zarządzającego.

Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 29 stycznia 1998 r., sygn. II SA 1411/97. Prawo Pracy 1998 Nr 6, s. 41.

Komentarze

Wyświetlanie Sortowanie
Tylko zalogowani użytkownicy mogą komentować. Zarejestruj lub zaloguj się [3]
Links
  [1] http://www.bhpekspert.pl/index.php?name=News&file=article&sid=947
  [2] http://www.bhpekspert.pl/index.php?name=News&catid=&topic=72
  [3] http://www.bhpekspert.pl/user.php