|
|
|
Robert Łabuzek
+48501700846
Masz problem z BHP
szukasz odpowiedzi ?
Szybko i gratisowo otrzymasz poradę
zadzwoń lub napisz na maila. |
|
Na stronie przebywa obecnie....
|
|
|
| |
Prawa i obowiązki pracownika - prawo do wynagrodzenia ID72Strona: 1/4 (3530 wszystkich słów w tym tekście.) (5755 raz(y) oglądano.) Godziwe wynagrodzenie
Zgodnie z art. 13 zd. 1 k.p. pracownik ma prawo do godziwego wynagrodzenia za pracę. Prawo to Kodeks pracy określił jako jedną z podstawowych zasad prawa pracy. Termin "godziwe wynagrodzenie" pochodzi z art. 4 Europejskiej Karty Społecznej z 18 października 1961 r., która za takie uznaje wynagrodzenie zdolne zapewnić pracownikom i ich rodzinom "godziwy" poziom życia, tj. możliwość zaspokojenia podstawowych potrzeb ekonomicznych, społecznych i kulturalnych.
W pojęciu Europejskiej Karty Społecznej godziwym wynagrodzeniem jest 2/3 lub 68% przeciętnego wynagrodzenia krajowego (chociaż Polska ratyfikowała kartę, to przytoczone postanowienie nie zostało tą ratyfikacją objęte).
Artykuł 13 k.p. nakłada obowiązki na pracodawców i organy państwa w zakresie kształtowania wynagrodzeń pracowniczych. Na podstawie tego przepisu polityka państwa zmierzać ma do realizacji prawa pracownika do godziwego wynagrodzenia, w szczególności przez ustalenie najniższego wynagrodzenia za pracę.
Wynagrodzenie za pracę powinno być tak ustalone, aby odpowiadało w szczególności rodzajowi wykonywanej pracy i kwalifikacjom wymaganym przy jej wykonywaniu, a także uwzględniało ilość i jakość świadczonej pracy (art. 78 § 1 k.p.). Wskazane tu ogólne kryteria kształtowania wysokości wynagrodzeń powinny być uwzględniane w aktach nawiązujących stosunek pracy.
Treść aktu prawnego regulującego wynagrodzenie za pracę Kodeks pracy określił w art. 78 § 2, zgodnie z którym w celu określenia wynagrodzenia za pracę ustala się wysokość oraz zasady przyznawania pracownikom stawek wynagrodzenia za pracę określonego rodzaju lub na określonym stanowisku, a także innych (dodatkowych) składników wynagrodzenia, jeżeli zostały one przewidziane z tytułu wykonywania określonej pracy.
Pojęcie "wynagrodzenie za pracę" nie jest w przepisach prawa pracy określone jednolicie. Zdaniem Sądu Najwyższego wynagrodzenie jest to świadczenie konieczne, o charakterze przysparzająco-majątkowym, które pracodawca jest obowiązany wypłacać okresowo pracownikowi w zamian za wykonaną pracę świadczoną w ramach stosunku pracy, odpowiednio do rodzaju, ilości i jakości pracy (uchwała z 30 grudnia 1986 r., OSNC 1987/8/106).
Pojęcie wynagrodzenia obejmuje wszystkie jego składniki, a więc wszelkie świadczenia pracodawcy łożone na rzecz pracownika z tytułu zatrudnienia, posiadające wartość majątkową i stanowiące formę odpłatności za pracę (uchwała Sądu Najwyższego z 30 października 1985 r., III PZP 33/85, OSN 1986/5/64).
Najniższe wynagrodzenie
Kodeks pracy stwierdza w art. 13, że pracownik ma prawo do godziwego wynagrodzenia za pracę, nie definiuje jednak tego pojęcia, odsyłając w tym zakresie do innych przepisów prawa pracy oraz polityki państwa w dziedzinie płac. Wola państwa w tej materii przejawia się w szczególności przez ustalanie najniższego wynagrodzenia za pracę.
Na podstawie upoważnienia zawartego w art. 774 k.p. poziom najniższego wynagrodzenia za pracę, przysługującego pracownikom zatrudnionym w pełnym wymiarze czasu pracy oraz przypadki, w których takie wynagrodzenie przysługuje, mimo niewykonywania pracy w wymienionym wymiarze, określa Minister Pracy i Polityki Społecznej w rozporządzeniu z 29 stycznia 1998 r. w sprawie najniższego wynagrodzenia za pracę pracowników. Od 1 stycznia 2001 r. jego wysokość wynosi 760 zł.
W myśl § 1 pkt 2 rozporządzenia MPiPS z 29 stycznia 1998 r. składniki wynagrodzenia wypłacane za okresy dłuższe od 1 miesiąca, należy wliczyć do poborów, w wysokości wynikającej z odpowiedniego przeliczenia ostatniej ich wypłaty na okres jednomiesięczny.
Najniższe wynagrodzenie nie obejmuje (§ 3):
- nagród jubileuszowych,
- odpraw emerytalno-rentowych,
- wynagrodzeń za pracę w nadgodzinach,
- dodatkowego wynagrodzenia rocznego w jednostkach sfery budżetowej oraz należności z tytułu udziału w zysku lub nadwyżce bilansowej.
Pracownicy, których wynagrodzenie za pełny miesięczny wymiar czasu pracy jest niższe od wymienionej kwoty, mają prawo do otrzymania stosownego wyrównania, wypłacanego łącznie z wynagrodzeniem za dany miesiąc (§ 1 pkt 4). Jeżeli obowiązujący pracownika czas pracy przekracza 42 godziny przeciętnie na tydzień, to przyjmuje się proporcjonalnie wyższy poziom najniższego wynagrodzenia (§ 2 pkt 3).
| |
OKRESOWY Dla SŁUŻBY BHP, SZKOLENIE SIP
|
|
|
|
POZWOLENIA ZINTEGROWANE-HANDEL CO2
|
|
|
|
| |
Komentarze