Art. 44 k.p. Pracownik może wnieść odwołanie od wypowiedzenia umowy o pracę do sądu pracy, o którym mowa w dziale dwunastym. Pracodawca 31 grudnia 2001 r. wypowiedział mi z 3-miesięcznym okresem wypowiedzenia umowę o pracę zawartą na czas nie określony. Nie wiem, czy mogę się od tego wypowiedzenia odwołać. Moim zdaniem przyczyny podane w uzasadnieniu nie są prawdziwe i bardzo krzywdzące. Każdy pracownik, któremu pracodawca wypowiedział lub rozwiązał z nim umowę o pracę zawartą na czas nie
określony, może wnieść odwołanie od tego wypowiedzenia do sądu pracy. O takiej możliwości pracownik powinien zostać poinformowany w wypowiedzeniu. Pismo wypowiadające lub rozwiązujące umowę powinno zawierać pouczenie o terminie wniesienia odwołania do sądu pracy oraz nazwę i adres tego sądu. Terminy wnoszenia odwołania do sądu pracy określa art. 264 Kodeksu pracy. W wypowiedzeniu umowy pracodawca powinien pouczyć pracownika, że odwołanie od wypowiedzenia umowy o pracę wnosi się do sądu pracy w ciągu 7 dni od dnia doręczenia pisma wypowiadającego umowę. Brak pouczenia powoduje, że pracownik może wnieść pozew w każdym czasie i sąd rozpatrzy odwołanie. Art. 45 k.p. § 1. W razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nie określony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy, stosownie do żądania pracownika, orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu – o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu. § 2. Sąd pracy może nie uwzględnić żądania pracownika uznania wypowiedzenia za bezskuteczne lub przywrócenia do pracy, jeżeli ustali, że uwzględnienie takiego żądania jest niemożliwe lub niecelowe; w takim przypadku sąd pracy orzeka o odszkodowaniu. § 3. Przepisu § 2 nie stosuje się do pracowników, o których mowa w art. 39 i 177, oraz w przepisach szczególnych dotyczących ochrony pracowników przed wypowiedzeniem lub rozwiązaniem umowy o pracę, chyba że uwzględnienie żądania pracownika przywrócenia do pracy jest niemożliwe z przyczyn określonych w art. 411; w takim przypadku sąd pracy orzeka o odszkodowaniu. Pracodawca wypowiedział mi umowę o pracę z 3-miesięcznym okresem wypowiedzenia bez podania przyczyny. Umowa miała rozwiązać się 31 marca br., natomiast 15 stycznia 2002 r. nie stawiłem się do pracy i nie usprawiedliwiłem swojej nieobecności. Wówczas pracodawca rozwiązał ze mną umowę w trybie art. 52 k.p. Czy będzie mi przysługiwało odszkodowanie z tytułu, moim zdaniem, wadliwego rozwiązania stosunku pracy? Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego, rozwiązania stosunku pracy na podstawie art. 52 k.p. nie można uznać za wadliwe, gdyż pracownik naruszył podstawowe obowiązki pracownicze. Do obowiązków tych zaliczamy m.in. stawianie się do pracy w odpowiednim dniu i czasie oraz pozostawanie w dyspozycji pracodawcy. Pracownik w razie nieobecności w pracy ma obowiązek niezwłocznie usprawiedliwić swoją nieobecność. Dlatego niestawienie się do pracy i nieusprawiedliwienie swojej nieobecności jest wystarczającą podstawą do zastosowania art. 52 k.p., tj. rozwiązania z pracownikiem umowy bez wypowiedzenia z jego winy. Sąd Najwyższy w wyroku z 5 czerwca 2000 r. (I PKN 675/99, OSNAP 2001/22/665) stwierdził, iż w przypadku zgodnego z prawem rozwiązania stosunku pracy bez wypowiedzenia z winy pracownika wykluczone jest zasądzenie na jego rzecz odszkodowania z tytułu wadliwego, wcześniejszego wypowiedzenia umowy o pracę. W tym przypadku brak jest podstaw do wypłacenia pracownikowi odszkodowania. W okresie wypowiedzenia umowy o pracę stwierdziłam, iż jestem w ciąży. Złożyłam pracodawcy odpowiednie zaświadczenie lekarskie. Jednak po okresie wypowiedzenia umowa rozwiązała się, a ja otrzymałam świadectwo pracy i odprawę. Czy pracodawca postąpił prawidłowo? W myśl art. 177 k.p. pracodawca nie może wypowiedzieć ani rozwiązać stosunku pracy z kobietą w ciąży, a także w czasie urlopu macierzyńskiego, chyba że zachodzą przyczyny uzasadniające rozwiązanie umowy bez wypowiedzenia z jej winy i reprezentująca pracownicę organizacja związkowa wyrazi zgodę na rozwiązanie umowy.
Dotyczy to również pracownicy, która zaszła w ciążę w okresie wypowiedzenia. W zaistniałej sytuacji konieczne jest wystąpienie na drogę sądową z pozwem o przywrócenie do pracy na zajmowane stanowisko i zasądzenie wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy zgodnie z art. 47 k.p. Jestem lekarzem i pracuję na podstawie umowy o pracę zawartej na czas nie określony. W umowie o pracę została zawarta klauzula, iż do 30 września 2002 r. jestem zobowiązany uzyskać stopień specjalizacji i przedłożyć pracodawcy wymagane dokumenty. W przypadku niespełnienia tego wymogu pracodawca będzie miał prawo rozwiązać umowę. Czy takie uzasadnienie wypowiedzenia umowy o pracę będzie zgodne z przepisami? W świetle przepisu art. 29 k.p. umowa o pracę powinna być zawarta na piśmie i określać rodzaj pracy i miejsce jej wykonywania oraz termin rozpoczęcia pracy, wynagrodzenie odpowiadające rodzajowi pracy. Są to obligatoryjne elementy umowy o pracę. Treść umowy może zawierać także fakultatywne składniki, które nie zostały sprecyzowane przez przepisy Kodeksu pracy np. o używaniu prywatnego samochodu czy rozwiązaniu umowy o pracę w razie nieuzyskania specjalizacji. Pracodawca zawierając taką klauzulę w umowie o pracę zobowiązał pracownika do uzyskania w określonym terminie niezbędnych uprawnień do wykonywania zawodu. Niewywiązanie się z tego zobowiązania przez pracownika stanowi wystarczającą przesłankę do wypowiedzenia umowy o pracę danemu pracownikowi. Stanowisko takie potwierdził Sąd Najwyższy w wyroku z 18 kwietnia 2000 r. (I PKN 609/99, OSNAP 2001/19/583), orzekając, że nieuzyskanie wymaganej specjalizacji przez lekarza uzasadnia wypowiedzenie umowy o pracę.