Pracownikowi przywróconemu do pracy przysługuje wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy. Jego kwota jest ograniczona przepisami Kodeksu pracy. Również wysokość odszkodowania z tytułu bezprawnego rozwiązania stosunku pracy bez wypowiedzenia ma podobne ograniczenia. Art. 57 k.p. § 1. Pracownikowi, który podjął pracę w wyniku przywrócenia do pracy, przysługuje wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy, nie więcej jednak niż za 3 miesiące i nie mniej niż za 1 miesiąc.
§ 2. Jeżeli umowę o pracę rozwiązano z pracownikiem, o którym mowa w art. 39, albo z pracownicą w okresie ciąży lub urlopu macierzyńskiego, wynagrodzenie przysługuje za cały czas pozostawania bez pracy; dotyczy to także przypadku, gdy rozwiązano umowę o pracę z pracownikiem – ojcem wychowującym dziecko w okresie korzystania z urlopu macierzyńskiego, albo gdy rozwiązanie umowy o pracę podlega ograniczeniu z mocy przepisu szczególnego. § 3. (skreślony). § 4. Przepisy art. 48 i 51 § 1 stosuje się odpowiednio. Byłam zatrudniona w hurtowni na stanowisku sprzątaczki i pełniłam obowiązki wiceprzewodniczącej Komisji Zakładowej NSZZ „Solidarność”. W związku z chorobą trwającą od 28 sierpnia 2001 r. do 2 marca 2002 r. pracodawca 2 marca 2002 r. (w dniu stawienia się do pracy) rozwiązał ze mną stosunek pracy w trybie art. 53 § 1 pkt 1 k.p., na co uzyskał zgodę zarządu zakładowej organizacji związkowej. Decyzja sądu zostałam przywrócona do pracy. Czy w zaistniałej sytuacji mogę domagać się od mojego pracodawcy wynagrodzenia za okres pozostawania bez pracy? Zgodnie z art. 56 § 1 i art. 57 § 1 Kodeksu pracy pracownikowi, z którym rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie, przysługuje po podjęciu pracy w wyniku przywrócenia do pracy wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy, nie więcej jednak niż za 3 miesiące i nie mniej niż za 1 miesiąc. Od tej zasady istnieje wyjątek, który przewiduje art. 57 § 2 k.p., tzn. jeżeli umowę o pracę rozwiązano m.in. z pracownikiem, którego stosunek pracy podlega szczególnej ochronie, wynagrodzenie przysługuje za cały czas pozostawania bez pracy; dotyczy to także przypadku, gdy rozwiązanie umowy o pracę podlega ograniczeniu z mocy przepisu szczególnego. Jeden z przypadków szczególnej ochrony trwałości stosunku pracy jest określony w art. 32 ust. 1 ustawy z 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych (Dz.U. z 2001 r. Nr 79, poz. 854 ze zm.). Zgodnie z nim pracodawca nie może bez zgody zarządu zakładowej organizacji związkowej wypowiedzieć ani rozwiązać stosunku pracy z pracownikiem będącym członkiem zarządu lub komisji rewizyjnej zakładowej organizacji związkowej w czasie trwania mandatu oraz w okresie roku po jego wygaśnięciu. Przedstawiony problem rozstrzygnięty został w sposób jednoznaczny przez orzecznictwo sądowe. W myśl uchwały Sądu Najwyższego z 7 listopada 1996 r. (I PZP 20/96, OSNAP 1997/11/188) pracownikowi korzystającemu ze szczególnej ochrony trwałości stosunku pracy, o której mowa w art. 32 ust. 1 ustawy o związkach zawodowych, który podjął pracę w wyniku przywrócenia do pracy, przysługuje wynagrodzenie za cały czas pozostawania bez pracy (art. 57 § 2 k.p.) także wówczas, gdy wyłączną przyczyną przywrócenia do pracy było naruszenie art. 53 § 1 pkt 1 w związku z art. 53 § 3 k.p., przy istnieniu zgody organu związkowego na rozwiązanie umowy o pracę. Art. 58 k.p. Odszkodowanie, o którym mowa w art. 56, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres wypowiedzenia. Jeżeli rozwiązano umowę o pracę zawartą na czas określony albo na czas wykonania określonej pracy, odszkodowanie przysługuje w wysokości wynagrodzenia za czas, do którego umowa miała trwać, nie więcej jednak niż za 3 miesiące. Byłem zatrudniony na podstawie umowy o pracę na czas określony jednego roku. Po upływie 4 miesięcy pracy pracodawca rozwiązał tę umowę bez wypowiedzenia. Wystąpiłem z pozwem do sądu pracy o wypłatę odszkodowania, ponieważ nie chcę już pracować u tego pracodawcy. W jakiej wysokości powinno być mi wypłacone odszkodowanie? Odpowiedź na zadane pytanie znajdziemy w art. 58 k.p. Zgodnie z tym przepisem w przypadku rozwiązania umowy o pracę zawartej na czas określony bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów w tym trybie pracownikowi przysługuje roszczenie o przywrócenie do pracy lub o odszkodowanie. Pracownik wystąpił z pozwem o odszkodowanie, dlatego sąd pracy, uznając, że doszło do naruszenia przepisów prawa, powinien orzec o przyznaniu odszkodowania. Wysokość tego odszkodowania odpowiada wysokości wynagrodzenia za czas, do którego umowa miała trwać, nie więcej jednak niż za 3 miesiące. Art. 59 k.p. W razie rozwiązania przez pracodawcę umowy o pracę, zawartej na czas określony lub na czas wykonania określonej pracy, z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę bez wypowiedzenia, pracownikowi przysługuje wyłącznie odszkodowanie, jeżeli upłynął już termin, do którego umowa miała trwać, lub gdy przywrócenie do pracy byłoby niewskazane ze względu na krótki okres, jaki pozostał do upływu tego terminu. Odszkodowanie przysługuje w wysokości określonej w art. 58.
Byłam zatrudniona na podstawie umowy o pracę od 1 kwietnia 2001 r. do 31 grudnia 2001 r. Pracodawca 22 sierpnia 2001 r. rozwiązał ze mną umowę bez wypowiedzenia. Uważam, że rozwiązanie stosunku pracy nastąpiło z naruszeniem przepisów i skierowałam sprawę na drogę sądową. Jestem bardzo zainteresowana powrotem do pracy w tym zakładzie. Czy w świetle obowiązujących przepisów jest możliwe, abym została przywrócona do pracy? Przywrócenie do pracy w przedstawionej sytuacji nie jest możliwe. Zgodnie z obowiązującymi przepisami w przypadku rozwiązania bez wypowiedzenia umowy o pracę zawartej na czas określony z naruszeniem przepisów pracownikowi przysługuje wyłącznie odszkodowanie, jeżeli upłynął już termin, do którego miała trwać umowa, lub gdy przywrócenie do pracy byłoby niewskazane ze względu na krótki okres, jaki pozostał do upływu tego terminu. Były pracownik otrzymuje odszkodowanie w wysokości wynagrodzenia za czas, do którego umowa miała trwać, nie więcej jednak niż za 3 miesiące.