VORTAL BHP
Aktualnie jest 860 Linki i 253 kategori(e) w naszej bazie
WARTE ODWIEDZENIA
 Co nowego Pierwsza 10 Zarekomenduj nas Nowe konto "" Zaloguj 19 marca 2024
KONTAKT Z NAMI

Robert Łabuzek
+48501700846
 
Masz problem z BHP
szukasz odpowiedzi ?
Szybko i gratisowo otrzymasz poradę
zadzwoń lub napisz na maila.

Na stronie przebywa obecnie....

Obecnie jest 49 gości i 0 użytkowników online.

Możesz zalogować się lub zarejestrować nowe konto.

Menu główne


Google

Przeszukuj WWW
Szukaj z www.bhpekspert.pl

OCHRONA ŚRODOWISKA: Projekt redukcji emisji gazów cieplarnianych Autor : God
Ochrona Środowiska

Projekt ustawy o instrumentach wspomagających redukcję emisji do powietrza gazów cieplarnianych i innych substancji - przedmiot regulacji



Dwa lata obowiązywania ustawy z dnia 22 grudnia 2004 r. o handlu uprawnieniami do emisji do powietrza gazów cieplarnianych i innych substancji pokazały, że nie spełnia ona wszystkich pokładanych w niej nadziei wynikających z transpozycji dyrektywy 2003/87/WE z dnia 13 października 2003 r. ustanawiającej system handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie oraz zmieniającej dyrektywę 96/61/WE oraz dyrektywy 2004/101/WE (Dz.U.U.L.03.275.32).


W obecnie obowiązujących przepisach prawnych nie było uregulowań dotyczących zasad zatwierdzania projektów wspólnych wdrożeń, zasad działania Krajowego Systemu Inwentaryzacji Emisji, zasad określania krajowych, regionalnych czy sektorowych limitów substancji wprowadzanych do powietrza.



Projekt ustawy o instrumentach wspomagających redukcję emisji do powietrza gazów cieplarnianych i innych substancji ma na celu przede wszystkim doprecyzowanie przepisów i zapisanie ich w taki sposób, aby zapobiec problemom wynikającym z ich błędnej interpretacji, pojawiającym się w trakcie funkcjonowania systemu. W projekcie uporządkowano ponadto przepisy dotyczące funkcjonowania wspólnotowego i krajowego systemu handlu uprawnieniami do emisji. Nowa ustawa ma służyć również stworzeniu możliwości prawnych zbywania uprawnień do emisji w drodze aukcji z wykorzystaniem środków z tego zbywania na osiąganie celów, o których mowa w art. 2 Protokołu z Kioto. Spełniony został podstawowy cel transpozycji, a mianowicie ograniczenie wielkości emisji substancji wprowadzanych do powietrza, w tym w szczególności gazów cieplarnianych odpowiedzialnych za zmiany klimatu. W polskim systemie prawnym nie znajdowały się dotychczas przepisy określające wykorzystanie jednostek przyznanej emisji, redukcji emisji i poświadczonej redukcji emisji jak również zarządzanie jednostkami pochłaniania. Ustawa pozwala ustalić poziomy emisji do powietrza gazów cieplarnianych i innych substancji, tworząc jednocześnie Krajowy System Inwentaryzacji Emisji i wskazując sposób opracowywania prognoz emisji do powietrza gazów cieplarnianych i innych substancji.


Ustawa ma na celu transpozycję przepisów szeregu dyrektyw Parlamentu Europejskiego i Rady, a w szczególności dyrektywy: 2003/87/WE z dnia 13 października 2003 r. ustanawiającej system handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie oraz zmieniającej dyrektywę 96/61/WE 1; jak również 2004/101/WE z dnia 27 października 2004 r. z dnia 27 października 2004 r. zmieniającej dyrektywę 2003/87/WE ustanawiającą system handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie, z uwzględnieniem mechanizmów projektowych Protokołu z Kioto 2. Ponadto ustawa transponuje przepisy dyrektyw 2001/81/WE z dnia 23 października 2001 r. w sprawie krajowych poziomów emisji dla niektórych rodzajów zanieczyszczenia powietrza 3 oraz 2001/80/WE z dnia 23 października 2001 r. w sprawie ograniczenia emisji niektórych zanieczyszczeń do powietrza z dużych obiektów energetycznego spalania 4. Jednocześnie ustawa wykonuje następujące decyzje:


- decyzję nr 280/2004/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. dotyczącą mechanizmu monitorowania emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie oraz wykonania Protokołu z Kioto 5;


- decyzję Komisji nr 2005/166/WE z dnia 10 lutego 2005 r. ustanawiającą zasady wykonania decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady 280/2004/WE dotyczącej mechanizmu monitorowania emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie i wykonania Protokołu z Kioto 6;


- decyzję nr 2004/156/WE Komisji z dnia 29 stycznia 2004 r. ustanawiającą wytyczne dotyczące monitorowania i sprawozdawczości w zakresie emisji gazu cieplarnianego zgodnie z dyrektywą 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady 7;


- decyzję nr 2006/780/WE Komisji z dnia 13 listopada 2006 r. w sprawie zapobiegania podwójnemu liczeniu redukcji emisji gazów cieplarnianych w ramach wspólnotowego systemu handlu uprawnieniami do emisji zgodnie z dyrektywą 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w przypadku projektów realizowanych w ramach protokołu z Kioto 8.


Ustawa w zakresie swojej regulacji umożliwia wykonanie rozporządzenia Komisji (WE) nr 2216/2004 z dnia 21 grudnia 2004 r. w sprawie standaryzowanego i zabezpieczonego systemu rejestrów stosownie do dyrektywy nr 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady oraz decyzji nr 280/2004/WE Parlamentu Europejskiego i Rady 9.


Co warte podkreślenia ustawa w zakresie swojej regulacji umożliwia również wykonanie Protokołu z Kioto do Ramowej konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu, sporządzonego w Kioto dnia 11 grudnia 1997 r. 10


Projekt ustawy o instrumentach wspomagających redukcję emisji do powietrza gazów cieplarnianych i innych substancji nie wymaga notyfikacji przepisów technicznych zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 23 grudnia 2002 r. w sprawie sposobu funkcjonowania krajowego systemu notyfikacji norm i aktów prawnych 11.


Rozdział 1 ustawy zawiera przepisy ogólne, w tym przedmiot ustawy. Ustawa określa zasady wykorzystania jednostek przyznanej emisji, wykorzystania jednostek redukcji emisji pozyskanych w ramach projektów wspólnych wdrożeń i realizacji tych projektów, wykorzystania jednostek poświadczonej redukcji emisji pozyskanych w ramach projektów mechanizmu czystego rozwoju, zarządzania jednostkami pochłaniania, ustalania poziomów emisji gazów cieplarnianych i innych substancji, krajowej inwentaryzacji emisji, opracowywania prognoz emisji, funkcjonowania systemu handlu uprawnieniami do emisji do powietrza gazów cieplarnianych i innych substancji, którego celem jest ograniczenie tych emisji w sposób efektywny kosztowo. Słownik zawiera 40 definicji pojęć stosowanych w ustawie, wśród tych definicji znalazły się zupełnie nowe, niezdefiniowane dotychczas terminy umożliwiające zrozumienie materii ustawy, jak również szereg definicji uległo zmianie w celu doprecyzowania ich znaczenia.


Warto podkreślić, że od dnia 1 stycznia 2005 r. wspólnotowym systemem handlu uprawnieniami do emisji, zwanym dalej „wspólnotowym systemem”, objęty jest tylko dwutlenek węgla. Przedmiotowa ustawa umożliwia w zakresie swoich regulacji wprowadzenie i sprawne funkcjonowanie krajowego systemu handlu uprawnieniami do emisji zwanego dalej „krajowym systemem”, którym objęte zostaną także inne substancje. Które substancje zostaną objęte krajowym systemem zostanie wskazane w drodze rozporządzenia Ministra Środowiska, wydanego w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw gospodarki, na podstawie art. 12 ustawy. Ideą tego rozwiązania jest możliwość rozszerzania katalogu zanieczyszczeń objętych krajowym systemem w skali kraju poza gazy cieplarniane. (art. 1 - 4)


Rozdział 2 zawiera przepisy dotyczące obrotu jednostkami przyznanej emisji, jednostkami redukcji emisji i jednostkami poświadczonej redukcji emisji. Jednostki te są przedmiotem obrotu międzynarodowego, określonego zgodnie z Protokołem z Kioto do Ramowej konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu, zwanym dalej „Protokołem z Kioto”, a organem właściwym w sprawach obrotu tymi jednostkami jest minister właściwy do spraw środowiska. Wpływy ze zbycia jednostek są przekazywane na wyodrębniony rachunek bankowy Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej, a przeznaczane na cele określone w art. 2 ust. 1 Protokołu z Kioto. Celami tymi w szczególności są: poprawa efektywności energetycznej w odpowiednich sektorach gospodarki krajowej, badanie, wspieranie, rozwój oraz zwiększenie wykorzystania nowych i odnawialnych źródeł energii oraz zaawansowanych i innowacyjnych technologii przyjaznych dla środowiska; jak również działania w sektorze transportu mające na celu ograniczenie lub redukcję emisji gazów cieplarnianych oraz ograniczenie lub redukcję emisji metanu poprzez jego odzyskiwanie i wykorzystywanie w gospodarce odpadami, przemyśle wydobywczym i gospodarce rolnej, a także w produkcji, przesyłaniu i dystrybucji energii.


Zadania z zakresu zarządzania i obrotu jednostkami pochłaniania, związanymi z zalesianiem i wylesianiem gruntów oraz prowadzeniem gospodarki leśnej minister właściwy do spraw środowiska wykonuje przy pomocy państwowej jednostki organizacyjnej, która z mocy ustawy jest uprawniona do reprezentowania Skarbu Państwa, zwanej dalej „organem zarządzającym”. Wpływy ze zbycia jednostek pochłaniania, związane z zalesianiem gruntów, wylesianiem oraz prowadzeniem gospodarki leśnej są przekazywane na wyodrębniony rachunek bankowy, zwany dalej „rachunkiem organu zarządzającego”, a przeznaczane na cele określone w art. 2 ust. 1 Protokołu z Kioto. Celami tymi w szczególności są: ochrona i zwiększenie efektywności pochłaniaczy i zbiorników gazów cieplarnianych nieobjętych Protokołem Montrealskim w sprawie substancji zubożających warstwę ozonową, sporządzonym w Montrealu dnia 16 września 1987 r. 12, wspieranie zrównoważonej gospodarki leśnej, zalesiania i odnowień; jak również wspieranie zrównoważonych form gospodarki rolnej w kontekście ochrony klimatu oraz badanie, wspieranie, rozwój oraz zwiększenie wykorzystania technologii pochłaniania dwutlenku węgla oraz zaawansowanych i innowacyjnych technologii przyjaznych dla środowiska. (art. 5 - 7)


Rozdział 3 reguluje kwestie związane z utworzeniem systemu handlu uprawnieniami do emisji, w skład którego wchodzi wspólnotowy system obejmujący gazy cieplarniane oraz krajowy system, który ma na celu optymalizować działania dla dotrzymania dopuszczalnych poziomów emisji rocznych, wynikających z zobowiązań międzynarodowych w szczególności: dwutlenku siarki (SO2), tlenków azotu (NOx) i pyłów w powietrzu. Przepisy te mają na celu rozdzielenie obu systemów wspólnotowego i krajowego od siebie oraz usystematyzowanie zasad ich funkcjonowania. Należy podkreślić, że systemem objęte są instalacje spełniające kryteria progowe wymienione w tabeli nr 1 załącznika nr 1 do ustawy, których eksploatacja powoduje emisję gazów cieplarnianych (w przypadku wspólnotowego systemu) oraz instalacje spełniające kryteria określone zgodnie z przepisami wydawanymi na podstawie art. 12 ustawy oraz których eksploatacja powoduje emisję substancji określonych w tych przepisach (w przypadku krajowego systemu). Systemem administruje Krajowy Administrator Systemu Handlu Uprawnieniami do Emisji, zwany dalej „Krajowym Administratorem”. W rozdziale tym został również określony katalog zadań Krajowego Administratora, który w porównaniu z ustawą z dnia 22 grudnia 2004 r. o handlu uprawnieniami do emisji do powietrza gazów cieplarnianych i innych substancji został znacznie poszerzony. (art. 8 - 15)


Rozdział 4 określa zasady funkcjonowania obu rejestrów (w formie elektronicznej bazy danych): dla wspólnotowego systemu - Krajowego Rejestru jednostek: pochłaniania, poświadczonej redukcji emisji, przyznanej emisji, redukcji emisji i uprawnień do emisji i dla krajowego systemu - Rejestru Uprawnień, gdzie są gromadzone informacje o: zezwoleniach; przyznanych uprawnieniach do emisji; zbywanych i przeniesionych uprawnieniach do emisji, przedłożonych do umorzenia uprawnień do emisji; oraz wielkościach dopuszczalnej emisji i emisji rzeczywistej. Należy podkreślić, że w sposób szczegółowy zasady działania Krajowego Rejestru określa rozporządzenie nr 2216/2004. Regulacja wskazuje, że każdy prowadzący instalację objętą krajowym systemem lub wspólnotowym systemem jest obowiązany do posiadania rachunku w Rejestrze Uprawnień lub w Krajowym Rejestrze, a za utworzenie i prowadzenie tego rachunku uiszcza się opłatę. (art. 16 - 22)


Rozdział 5 zawiera przepisy dotyczące opracowywania przez Krajowego Administratora krajowych planów rozdziału uprawnień do emisji, w których dokonywany jest rozdział uprawnień do emisji dla instalacji objętych systemem na każdy okres rozliczeniowy. Przepisy tego rozdziału określają: jakie elementy zawiera w przypadku każdego okresu rozliczeniowego krajowy plan dla wspólnotowego i krajowego systemu, zasady sporządzania i informacje, jakie muszą być uwzględnione przy przygotowaniu krajowego planu, jak również zawierają delegację do wydania rozporządzenia przez ministra właściwego do spraw środowiska dotyczącą rozdziału uprawnień do emisji dla nowych instalacji z krajowej rezerwy, w celu zapewnienia równego traktowania prowadzących nowe instalacje. Krajowy plan dla wspólnotowego systemu przyjmuje w drodze rozporządzania Rada Ministrów, po uzyskaniu akceptacji Komisji Europejskiej. Ustawa wykreowała zasadę, że część uprawnień do emisji będzie zbywana w drodze elektronicznej aukcji jako narzędzia zbywania uprawnień do emisji oraz wyłaniania potencjalnych nabywców jednostek pochłaniania. Zgodnie z decyzją ministra właściwego do spraw środowiska, organ zarządzający ogłosi w Biuletynie Informacji Publicznej liczbę sesji oraz liczbę uprawnień do emisji przeznaczonych na poszczególne sesje aukcji i termin rozpoczęcia i czas trwania danej sesji aukcji, co najmniej na 30 dni przed jej rozpoczęciem. Ważny jest fakt, że w aukcji mogą brać udział wszystkie podmioty, które wpłacą wadium, a następnie dowód wpłaty tego wadium dostarczą organowi zarządzającemu oraz złożą do organu zarządzającego oświadczenie, że po ich stronie nie występują przesłanki prawne do uczestniczenia w aukcji. Środki pieniężne uzyskane z aukcji wpływają na rachunek organu zarządzającego z przeznaczaniem na cele określone w rozdziale 2. (art. 23 - 34)


Rozdział 6 dotyczy sposobu rozdziału i wykorzystywania uprawnień do emisji. Uprawnienia do emisji są przyznawane dla instalacji objętej systemem na okres rozliczeniowy, z podziałem na poszczególne lata tego okresu, a dysponuje nimi prowadzący instalację lub zarządca, po uprzednim uiszczeniu opłaty (w wysokości równej iloczynowi liczby uprawnień do emisji przyznanych na pierwszy rok okresu rozliczeniowego i obowiązującej w danym roku, jednostkowej stawki opłaty za wprowadzanie gazów lub pyłów do powietrza), na wyodrębniony rachunek bankowy. Zasada ta pozwoli na finansowanie systemu bez obciążeń budżetu państwa.


Uprawnienia do emisji przyznane dla instalacji na dany rok okresu rozliczeniowego mogą być wykorzystywane przez prowadzącego instalację lub zarządcę na pokrycie wielkości emisji danej substancji do powietrza wynikającej z zweryfikowanego raportu w danym roku okresu rozliczeniowego, lub przenoszone na następny rok danego okresu rozliczeniowego. Umowy zbycia uprawnień do emisji mogą być zawierane pomiędzy osobami fizycznymi, osobami prawnymi, jednostkami organizacyjnymi niebędącymi osobami prawnymi. Ustawa nie dopuszcza możliwości przenoszenia uprawnień do emisji między okresami rozliczeniowymi, chyba, że jest to uzasadnione względami gospodarczymi, bezpieczeństwem energetycznym państwa. (art. 35 - 42)


W rozdziale 7 reguluje się zasady wydawania zezwoleń na udział w systemie. Prowadzący instalację może rozporządzać przyznanymi uprawnieniami do emisji po uzyskaniu zezwolenia. Zezwolenie jest wydawane na wniosek prowadzącego instalację przez starostę lub wojewodę - organ właściwy do wydawania pozwolenia zintegrowanego lub pozwolenia na wprowadzanie gazów i pyłów do powietrza, po uzgodnieniu z Krajowym Administratorem w formie postanowienia na czas oznaczony, nie dłuższy niż 10 lat. W kolejnych artykułach doprecyzowano prawa i obowiązki nabywcy w przypadku nabycia tytułu prawnego do instalacji objętej systemem oraz określono sposób postępowania w przypadku podziału instalacji objętej systemem między 2 lub więcej prowadzących instalacje. (art. 43 - 50)


Rozdział 8 zawiera przepisy dotyczące inwentaryzacji i prognoz emisji gazów cieplarnianych i innych substancji. Tworzy się Krajowy System Inwentaryzacji Emisji w celu zbierania gromadzenia i przetwarzania informacji dotyczących substancji wprowadzanych do powietrza. Krajowy administrator opracowuje roczne inwentaryzacje gazów cieplarnianych, roczne inwentaryzacje innych substancji niż gazy cieplarniane, wymaganych dla Konwencji w sprawie transgranicznego zanieczyszczania powietrza na dalekie odległości oraz dyrektywy 2001/81/WE, dyrektywy 2001/80/WE, roczne raporty dotyczące funkcjonowania wspólnotowego systemu, a także raporty dotyczące gazów cieplarnianych i innych substancji na potrzeby statystyki krajowej i międzynarodowej. (art. 51 - 58)


W rozdziale 9 znalazły się przepisy dotyczące monitorowania, sprawozdawczości oraz rozliczania uprawnień. Określono, że prowadzący instalacje, którzy posiadają zezwolenie, są obowiązani do monitorowania wielkości emisji oraz do rozliczania uprawnień do emisji na podstawie rocznego raportu, w którym zawarte są informacje o rzeczywistej wielkości emisji na dzień 31 grudnia roku poprzedniego, wygaśnięciu zezwolenia, podziale instalacji. System ten umożliwia sprawne kontrolowanie rzeczywistej wielkości emisji, a co za tym idzie rozliczanie uprawnień do emisji w cyklu rocznym.


Sposób monitorowania wielkości emisji, zakres informacji zawartych w rocznym raporcie, formę i układ rocznego raportu oraz sposób weryfikacji rocznych raportów określi minister właściwy do spraw środowiska w drodze rozporządzenia. Raporty są weryfikowane i oceniane przez uprawnionych audytorów, akredytowanych przez Polskie Centrum Akredytacji, lub przez wojewódzkich inspektorów ochrony środowiska, a zweryfikowany raport za rok poprzedni prowadzący instalację przedkłada Krajowemu Administratorowi w terminie do dnia 15 marca każdego roku. W tym samym terminie weryfikatorzy wprowadzają do Krajowego Rejestru wielkość emisji wynikającą ze zweryfikowanego raportu, dla danej instalacji za rok poprzedni, a Krajowy Administrator po wprowadzeniu wielkości emisji wynikającej ze zweryfikowanego raportu do Krajowego Rejestru zatwierdza jej wprowadzenie do dnia 31 marca. W przypadku nieprzedłożenia zweryfikowanego rocznego raportu w terminie, prowadzący instalację nie może dysponować przyznanymi mu uprawnieniami do momentu rozliczenia się w rocznym raporcie z wielkości emisji i podlega każe pieniężnej. (art. 59 - 66)


W rozdziale 10 ustawa wykreowała krajowy system zarządzania jednostkami pochłaniania. System ten uwzględnił regulacje Protokołu z Kioto, które m.in. dały sygnatariuszom tego dokumentu: możliwość wywiązywania się ze swoich zobowiązań poprzez wykazywanie tzw. ujemnej emisji gazów cieplarnianych, związanej z pochłanianiem dwutlenku węgla przez lasy w następstwie zmian w prowadzeniu gospodarki leśnej oraz prawo poddawania jednostek pochłaniania związanych z zalesianiem i wylesianiem gruntów oraz związanych ze zmianami w prowadzeniu gospodarki leśnej, obrotowi międzynarodowemu. Regulacje te stanowią pierwszą znaną próbę uwzględniania, na poziomie krajowego systemu prawnego, udziału gospodarki leśnej w łagodzeniu globalnego ocieplenia klimatu. W kolejnych oddziałach Rozdziału 10 określono poszczególne elementy systemu pochłaniania:


1) rejestrację beneficjentów systemu pochłaniania (Oddział 1);


2) obowiązki informacyjne beneficjentów systemu pochłaniania (Odział 2);


3) prognozowanie udziału w pochłanianiu (Oddział 3);


4) plan rozdziału udziałów w pochłanianiu (Oddział 4);


5) nabywanie przez beneficjentów praw do wynagrodzenia z tytułu udziału w pochłanianiu (Oddział 5);


6) prowadzenie kont beneficjentów systemu pochłaniania (Oddział 6);


7) zbywanie jednostek pochłaniania (Oddział 7);


8) przekazywanie jednostek pochłaniania państwom uprawnionym oraz wynagradzanie beneficjentów systemu pochłaniania (Oddział 8);


9) raport końcowy z pochłaniania dwutlenku węgla przez lasy w okresie rozliczeniowym (Oddział 9);


10) sprawozdanie finansowo – rzeczowe z wykorzystania środków ze zbycia jednostek pochłaniania (Oddział 10).


Określając krajowy system zarządzania jednostkami pochłaniania, przyjęto generalne założenia: „użycie” powierzchni ziemskiej do wzrostu pochłaniania dwutlenku węgla, poprzez zalesienie gruntów lub zmianę dotychczasowego sposobu prowadzenia gospodarki leśnej, wymaga: ponoszenia dodatkowych nakładów finansowych w gospodarstwie leśnym, lub wiąże się z utratą przychodów ze sprzedaży pożytków naturalnych lasu, lub zmniejsza ekonomiczną efektywność wykorzystania gruntu w prowadzonej działalności gospodarczej (zalesienie jako mało efektywny z ekonomicznego punktu widzenia sposób zagospodarowania powierzchni ziemskiej). Dzięki ww. efektowi wzmożonego pochłaniania dwutlenku węgla, państwo będące sygnatariuszem Protokołu z Kioto uzyskuje korzyść w postaci łatwiejszego wywiązywania się z podjętych zobowiązań w zakresie ograniczenia emisji gazów cieplarnianych oraz w postaci prawa majątkowego do obrotu międzynarodowego jednostkami pochłaniania, przyznawanymi Rzeczypospolitej Polskiej w zamian za zwiększoną akumulację węgla przez zasoby leśne. Korzyścią, osiąganą przez prowadzącego gospodarstwo leśne, są środki otrzymywane ze sprzedaży jednostek pochłaniania tytułem wynagrodzenia za dobra (użyteczności) wytworzone przez las w wyniku świadomych działań, podjętych przez prowadzących gospodarstwa leśne, polegających na trwałym „zaabsorbowaniu” dodatkowych ilości dwutlenku węgla z atmosfery przez lasy (dodatkowe, tj. ponad poziom, wynikający z działania „naturalnych sił przyrody”). Środki te mają charakter środków „znaczonych” i muszą być wydatkowane przez beneficjentów na cele, o których mowa w art. 2 ust. 1 lit. a, ppkt (ii), (iii) i (iv) Protokołu z Kioto. Rozwiązania prawne, dotyczące systemu zarządzania jednostkami pochłaniania, sprzyjać będą w sposób zauważalny łagodzeniu efektu cieplarnianego, a ponadto prowadzić do wywiązywania się Polski z zobowiązań, wynikających z Konwencji Ochrony Bioróżnorodności. Należy bowiem mieć na względzie, że ukierunkowanie gospodarstwa leśnego na wzmożone pochłanianie dwutlenku węgla przez lasy prowadzi do naturalizacji tych lasów. Wprowadzenie w życie ww. uregulowań należy także uznać za realizację jednego z kierunków polityki ekologicznej państwa na lata 2007 – 2010. W dokumencie tym stwierdzono, ze jednym z kierunków działań, przewidzianych dla tego okresu w obszarze „ochrona i zrównoważony rozwój lasów”, będzie wzmacnianie gospodarki leśnej jako instrumentu ochrony klimatu.


Ponadto przyjęcie proponowanych rozwiązań prawnych służyć będzie realizacji takich działań, zaprojektowanych w ww. dokumencie, jak: zmiana struktury wiekowej i składu gatunkowego drzewostanu w celu dostosowania ich do charakteru siedliska i zwiększenia różnorodności genetycznej i biologicznej biocenoz leśnych; rozszerzenie renaturalizacji obszarów leśnych, w tym obszarów wodno – błotnych i obiektów cennych przyrodniczo, znajdujących się na terenach leśnych; restytucja i rehabilitacja ekosystemów leśnych, uszkodzonych w wyniku działania czynników abiotycznych i biotycznych; kontynuowanie przebudowy drzewostanów zniekształconych lub uszkodzonych w wyniku działalności człowieka. (art. 67 - 107)


W rozdziale 11 wprowadzono szczegółowe przepisy dotyczące projektów wspólnych wdrożeń i projektów mechanizmu czystego rozwoju oraz wykorzystania pozyskanych w ramach tych projektów jednostek redukcji emisji i poświadczonej redukcji, wynikające z konieczności transpozycji zapisów dyrektywy 2004/101/WE. Przepisy projektu ustawy określają warunki jakie muszą być spełnione, aby projekt został uznany za projekt wspólnych wdrożeń. Szczegółowe opisanie procedur i terminów dotyczących realizowania projektów wspólnych wdrożeń oraz ich monitorowania pozwoli inwestorom na dokładne planowanie kolejnych kroków formalnych przy projektowaniu przedsięwzięć. W procedurze zatwierdzania projektów kluczowa rola została powierzona Krajowemu Administratorowi, w szczególności w zakresie opiniowania i monitorowania projektów. (art. 108 - 121)


Rozdział 12 określa administracyjne kary pieniężne w systemie handlu uprawnieniami do emisji. W ustawie doprecyzowano zarówno dla wspólnotowego, jak i krajowego systemu: za jakie naruszenia wymierzana jest kara, sposób stwierdzania przez wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska naruszenia oraz sposób określania wysokości kary za dane przekroczenie. Zgodnie z zapisami ustawy, administracyjną karę pieniężną wymierza prowadzącemu instalację objętą wspólnotowym systemem (lub odpowiednio zarządcy), w drodze decyzji, wojewódzki inspektor ochrony środowiska za naruszenie polegające na: nieprzedłożeniu do umorzenia uprawnień do emisji w ilości odpowiadającej wielkości emisji wynikającej ze zweryfikowanego raportu w terminie; przekroczeniu limitu emisji, określonego w decyzji; nieprzedłożeniu Krajowemu Administratorowi w wymaganym terminie zweryfikowanego raportu; niezłożeniu wniosku przez prowadzącego instalację o otworzenie rachunku w Krajowym Rejestrze lub Rejestrze Uprawnień w terminie; brak wymaganego zezwolenia.


W przypadku braku uprawnień do emisji na pokrycie rzeczywistej emisji karę wymierza się w wysokości równiej iloczynowi wielkości rzeczywistej emisji, która nie znajduje pokrycia w posiadanych uprawnieniach i jednostkowej stawki kary. Jednostkowa stawka kary pieniężnej za brak jednego uprawnienia do emisji gazów cieplarnianych w okresie rozliczeniowym na lata 2005-2007 wynosi równowartość w złotych polskich 40 euro, a od dnia 1 stycznia 2008 r. wynosi równowartość w złotych polskich 100 euro. (art. 122 - 130)


Rozdział 13 zawiera przepisy dotyczące zmian w przepisach obowiązujących. Zostały wprowadzone zmiany do ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska w art. 401a, 414 i 415 oraz wprowadzono dodatkowy art. 401b. Wszystkie ww. artykułu dotyczą kwestii tworzenia rachunków w Narodowym Funduszu i sprawozdawania i wydatkowania środków zdeponowanych ta tych rachunkach. (art. 131)


Przepisy przejściowe i końcowe określone w rozdziale 14 to m.in. przepis mówiący o postępowaniu w przypadku wystąpienia siły wyższej, powodującej zwiększenie wielkości emisji w stosunku do przyznanych uprawnień do emisji. We wspólnotowym systemie do dnia 31 grudnia 2007 r., po uzyskaniu zgody Komisji Europejskiej na wydanie dodatkowych uprawnień do emisji, Krajowy Administrator wydaje uprawnienia do emisji tym prowadzącym instalacje, którzy zwiększyli wielkość emisji w stosunku do ilości przyznanych uprawnień do emisji w wyniku działania siły wyższej, a uprawnienia te nie mogą być zbyte i przenoszone. Krajowy Rejestr Uprawnień do Emisji utworzony na mocy ustawy z dnia 22 grudnia 2004 r. staje się Krajowym Rejestrem w rozumieniu ustawy, uprawnienia do emisji wydane na mocy ustawy z dnia 22 grudnia 2004 r. stają się uprawnieniami w rozumieniu ustawy, a zezwolenia wydane na mocy ustawy z dnia 22 grudnia 2004 r. stają się zezwoleniami w rozumieniu ustawy. Ustawą należało również uregulować sprawy wszczęte przed dniem wejścia w życie ustawy, a niezakończone decyzją ostateczną. W tych przypadkach stosuje się przepisy dotychczasowe, a z dniem wejścia w życie ustawy decyzje wydane na podstawie art. 47 ustawy z dnia 22 grudnia 2004 r. wygasają, zaś postępowania wszczęte w sprawie wyrażenia zgody, o której mowa w art. 47 tamtej ustawy, umarza się.


Ustawa o instrumentach wspomagających redukcję emisji do powietrza gazów cieplarnianych i innych substancji wejdzie w życie po upływie jednego miesiąca od dnia ogłoszenia z wyjątkiem art. 4 oraz tabeli nr 2 załącznik nr 1 do ustawy który wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 2008 r. (art. 132 - 139)


Ustawa zawiera również załączniki. Załącznik Nr 1 określa działalności objęte systemem wspólnotowym - Rodzaje instalacji objętych wspólnotowym systemem handlu uprawnieniami do emisji oraz wartości progowe odniesione do zdolności produkcyjnych instalacji objętych systemem. Załącznik Nr 2 określa czynności związane z prowadzeniem rachunków w Krajowym Rejestrze i Rejestrze Uprawnień oraz stawki opłat za te czynności i terminy ich wnoszenia. Załącznik Nr 3 określa sposób sporządzania prognozy udziału w pochłanianiu.


 



 

Komentarze

Wyświetlanie Sortowanie
Tylko zalogowani użytkownicy mogą komentować. Zarejestruj lub zaloguj się
INDIE 2015


Nasza nowa strona


Kodeks pracy


OKRESOWY Dla SŁUŻBY BHP, SZKOLENIE SIP


Kategorie


POZWOLENIA ZINTEGROWANE-HANDEL CO2


Głosowanie

Czy Państwowa Inspekcja Pracy spełnia swoją rolę

[ Wyniki | Ankiety ]

Głosów: 330
Komentarzy: 1


Polecamy ebooki



BHP EKSPERT Sp.z o.o.

NIP 678-315-47-15 KRS 0000558141 bhpekspert@gmail.com
tel.kom.(0)501-700-846
Tworzenie strony: 0,25658416748 sekund.