zatrudnienie u innego pracodawcy, może bez wypowiedzenia, z 3-dniowym uprzedzeniem, rozwiązać umowę o pracę z tym pracodawcą w ciągu 7 dni od przywrócenia do pracy. Rozwiązanie umowy w tym trybie pociąga za sobą skutki, jakie przepisy prawa wiążą z rozwiązaniem umowy o pracę przez pracodawcę za wypowiedzeniem. Pracownik jest zobowiązany do zachowania 7-dniowego terminu na zgłoszenie gotowości niezwłocznego podjęcia zatrudnienia w wyniku przywrócenia. Czy oznacza to, że musi w tym terminie przystąpić do pracy, czy zgłosić gotowość jej podjęcia? Z treści art. 48 § 1 Kodeksu pracy nie wynika jednoznacznie, co należy rozumieć przez pojęcie zgłoszenia gotowości niezwłocznego jej podjęcia. Niektórzy pracodawcy uznają, że pracownik powinien w tym okresie stawić się do pracy, inni natomiast, że wystarczy poinformowanie pracodawcy o gotowości podjęcia tej pracy. Rozbieżności te zostały jednoznacznie rozstrzygnięte przez Sąd Najwyższy w wyroku z 3 czerwca 1998 r. (I PKN 161/98, OSNAP 1999/11/365), w którym orzeczono, że „zgłoszenie w ciągu 7 dni od przywrócenia do pracy gotowości niezwłocznego jej podjęcia (art. 48 § 1 k.p.) może być wobec pracodawcy dokonane przez każde zachowanie pracownika objawiające w dostateczny sposób jego zamiar kontynuacji reaktywowanego stosunku pracy.” W uzasadnieniu do powyższego wyroku sąd uznał, że art. 48 § 1 k.p. nie wymaga, jak to czyni art. 81 § 1 k.p., aby pracownik „był gotów do wykonywania pracy”, tylko materialno-prawną skuteczność prawomocnego orzeczenia o przywróceniu do pracy, czyli reaktywowanie rozwiązanego stosunku pracy uzależnia dodatkowo od zgłoszenia w 7-dniowym terminie „gotowości niezwłocznego podjęcia pracy”, to znaczy wyrażenia zamiaru (woli) realizowania tego stosunku pracy. Zgłoszenie tak pojętej gotowości nie wymaga żadnej szczególnej formy, a więc może nastąpić zarówno pisemnie, ustnie, jak i przez każde inne zachowanie objawiające wobec pracodawcy wolę pracownika w dostateczny sposób (art. 60 k.c. w związku z art. 300 k.p.).